Berichten - Opera

Innocence. Actueel.

Innocence speelt in Finland, zoals Bleu in Amerika speelde, hetgeen toch enigszins op gespannen voet staat dat met een van mantra’s van het urgente, desoriënterende Muziektheater: de aansluiting bij de leefwereld van het publiek. Het is al maanden geleden dat er een Surinaamse politieagent door een andere Surinaamse politieagent op de Lindengracht werd doodgeschoten, en Kareltje, zoon van Vieze Karel uit de Lindenstraat, maakte met de van zijn vader geleende Glock 19 (een schoonheid van een wapen) niet meer dan 4-5 slachtoffers.

Das Wunder der Heliane

"What does censorship reveal? It reveals fear." Julian Assange You can have any review automatically translated. Just click on the Translate button, which you can find in the Google bar above this…

Les Martyrs. Van grand opéra tot revue.

Onder de nieuwe leiding van Stephan Herheim schijnt het Theater an der Wien een totaal andere koers te varen met blijkbaar een voorkeur voor regisseurs die deconstructieve producten leveren die niet meer schokkend zijn en eerder onbeholpen overkomen en waar de meest elementaire regels van het theater telkens weer worden geschonden.

De Verkochte Bruid in Praag

Dirigent David Svec had af en toe een voorliefde voor hoge decibellen maar hij leidde het geheel met liefde en gezonde energie zonder in platitudes te vervallen. Hij bracht een wervelende voorstelling waar het plezier in het muziek maken van iedereen afspatte.

Schwanda in Praag. Een verademing.

De voorstelling die ik op 16 september j.l. heb bijgewoond in het prachtige neoklassieke Nationaal Theater was in alle opzichten een verademing als je dit vergelijkt met de (bijna) overal heersende ellende van de “herinterpretatie” door regisseurs.

De hartenkreet van Emiliano Gonzales Toro

“Al meer dan vijftien jaar standaardiseert het Regietheater de operapodia van de wereld. Het richt zich op een elitair, afgemat publiek van “fijnproevers”; het deconstrueert, maar bouwt er niets voor in de plaats.”

Cassandra. Actueel. (En toch briljant.)

13 scènes, het is wat veel, en onvermijdelijk maakt het ene tafereel meer indruk dan het andere. Zoals gezegd, we springen van heden naar verleden en weer terug, het wordt wat onoverzichtelijk allemaal, maar eigenlijk nooit eentonig. Daarvoor is de regie te inventief.