


Eine Nacht in Venedig. De muziek in deze Eine Nacht blijft steeds sierlijk, levendig en elegant. Het koor sluit daar met een warme, volle klank naadloos op aan. Orkest en koor konden het uitstekend met elkaar vinden. Het toneelbeeld, ook dát zijn we van Bad Ischl gewenst, was, in weerwil van het matige libretto, wederom prima-de-luxe en vormde een droompaar met de genoemde en geroemde regie.
Read More →
Lezerspost. “Weer een opera verpest. Waar haalt zo’n S de ongehoorde brutaliteit vandaan, denk je dan bij jezelf. Je moet als mediocre provinciale theaterregisseur maar durven, zo respectloos en schaamteloos je eigen idiosyncrasieën, frustraties en Weltschmerz te etaleren en te infiltreren in een historisch te beschermen kunstvorm als opera.
Read More →
Tip aan de regie: stop met duiden (duiden = doden). Het kaapt de verbeelding en geeft ook blijk van minachting voor het publiek, dat zelf niet in staat zou zijn na te denken.
Tip 2: Soms is het raadzaam om naar de muziek te luisteren met je oren en niet met je eigen genie. Het klinkt hard, maar de drukte overstemt de muziek, die zoveel grandioos kleurrijk materiaal biedt. We missen eenheid van expressie door alle onrust en ideeën. Zo gaat veel talent op in rook, inclusief uw eigen talent.
Peter Grimes. John Findon is de jonge tenor die de zieke Issachah Savage verving in de titelrol. Findo stapte last minute in de rol, die hem als een handschoen past. Een zeldzaam type tenor, die tot in het pianissimo een diepe baritonale schatkelder laat horen.

Nu heb ik weinig op met “de Stones”, voor zover ik daarvan kennis heb genomen. Het gezelschap (“de formatie”) straalt niet alleen een zekere ongewassenheid uit, ook de muzikale prestaties, voor zover mij deze bekend zijn, worden gekenmerkt door oninteressantheid.
Read More →
Der Evangelimann. Het verhaal speelt zich af in een benedictijnenklooster in St. Othmar. We schrijven begin negentiende eeuw. Daar hebben wij de klerk Mathias, hij is verliefd op op Martha, de dochter van zijn baas. Hoogst ongepast natuurlijk, en Mathias wordt logischerwijs ontslagen. Nu volgt een wending die uniek genoemd mag worden in de operawereld. Er is nóg iemand verliefd op Martha, namelijk Mathias’ broer, Johannes, maar Martha moet niets van hem hebben. Dat laat broerlief niet op zich zitten, en uit wraak steekt hij het klooster in brand: actie van een lonely wolf, geen terroristische aanslag op een Rooms-katholiek instituut. Er ontspint zich een Marinus-van-der-Lubbe’tje, want niet de pyrofiele broer maar Mathias wordt als dader aangewezen: 20 jaar de bak in, en Peter de Vries moest nog geboren worden. Na zijn vrijlating reist Mathias als predikant door het land. Broer Johannes, een klassiek snode bariton, heeft zich via mondkapjes-achtige praktijken ontwikkeld tot een rijke zakenman, zetelend in Wenen geworden. Dat hij uiteindelijk ernstig ziek wordt is een onmiskenbaar geval van boontje komt om zijn loontje. Dertig jaar na de brand in het klooster ontmoeten de twee broers elkaar weer. Matthias -predikant immers!- vergeeft Johannes, waardoor de laatste in vrede kan sterven.
Read More →
Le Villi bij Opera Zuid
Read More →
Ignorami menen dat de opera in Nederland pas echt begon in 1986.
Read More →
Amsterdams Opera Koor bestaat in mei precies 75 jaar. Dat wil het koor vieren met een feestelijk concert in de Amsterdamse Dominicuskerk, Spuistraat 12 op zondagmiddag 11 mei a.s. van 15.00 tot 17.00 uur. Op het programma staan de mooiste werken uit het rijke repertoire van het koor, o.a. stukken uit Anna Bolena en Maria Stuarda van Donizetti, delen uit La sonnambula en Norma van Bellini, Carmen van Bizet en Saffo van Pacini.
Read More →
Katie Mitchell. Vocaal zakte de cast, op een enkele uitzondering na, onder een zelden vertoonde ondergrens. Vooral het gekrijs van Aušrinė Stundytė (Baraks Weib) en Michaela Schuster (Die Amme) was onverdraaglijk. Orkest, dirigent en koor waren en gelukkig ook nog: voortreffelijk. Regie: een artistiek misgewas dat het niveau van Fidelio nog wist te passeren qua zotteklappige rimram. En frauduleus: etikettenzwendel! Geen enkele relatie met Strauss’ Die Frau ohne Schatten. Het piblike werd weer eens opgelicht, en kreeg niet waar het voor betaald hadm aar een ruime hoeveelheid idioterie, waanzin, nonsens, gekkenwerk, lulkoek, larie, quatsch en zotternij.
Read More →
Das Theater mit dem Regietheater – die Oper braucht ihre Würde zurück! Gedanken aus dem Hotpot Dit boek is een venijnige maar relevante aanklacht tegen het kwaadaardige gezwel dat Regietheater heet. Na een gedegen inleiding ontspruit aan aan de “Hotpot” een variëteit aan aanklachten tegen het Regietheater, rijkelijk voorzien van beschouwingen, (soms poëtische) gedachten, citaten en illustraties.
Read More →
La Révolution de Carmen Carmen, ja die opera kennen wij wel, een werkje van de Franse componist Georges Bizet, die verzuimde de derde en vierde akte met 75% in te korten. Daarop is helemaal geen visie nodig, laat staan “een nieuwe visie”. Inkorting? Ja! Die is wél nodig zodat het publiek niet gedehydrateerd het theater uitstrompelt.
Read More →
Idomeneo, Re di Creta.Groot respect hadden wij voor de voortreffelijke bijdragen van Anna El-Khashem (Anna) en Jacquelyn Wagner (Elettra). Verbazingwekkend hoe snel zij zich hadden hersteld van de ernstige trauma’s die zij opliepen door publiekelijk te moeten meewerken aan de schabouwelijke openbare terechtstelling van Ludwig von Beethoven, met diabolisch leedvermaak op poten gezet door het vermodderde artistieke misgewas Andriy Zholdak.
Read More →
Der fliegende Holländer – Volbloed Wagnerianen tolereren minzaam Der fliegende Holländer, maar geven toch duidelijk de voorkeur aan de Ring en “de” Tristan. Eigenlijk is de Holländer een sympathiek stukje beginnerswerk, is de achterliggende gedachte. Want was De Grote Meester niet ooit zelf van mening dat zijn jeugdwerk onvolledig was?
Read More →
Kirill Kozlovski. ‘Night of the Opera’ met Kirill Kozlovski. Carmen, de Barbier van Sevilla, La Mort de Thaïs en vele andere prachtige melodieën. Kirill Kozlovski brengt indrukwekkende piano-arrangementen. Een uniek recital met een unieke pianist!
Read More →
Die ersten Menschen. In een DNO seizoen waarin slechts 1 Italiaanse opera voorkomt (Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen), namelijk de hernomen psychopathische Rigoletto (geen Bellinini, geen Donizetti, geen Mascagni…), is de herneming van Die Ersten Mensen een besluit dat wij, de hardwerkende Nederlanders in het land, pas later het magistrale zullen kunnen inzien. Voorlpig is het privilege voorbehouden aan de Mensen van Nu.
Read More →
Kaerstmis anno 2024. Tevredenheid woont in het kleine, beste lezers, waar zonnestralen door takken schijnen. Om Jacob Israël de Haan te parafraseren: “Naar vriendschap -met DNO- zulk een mateloos verlangen”. Maar toch ook, aan de andere kant, steeds meer bewustwording van de gedachte, die wij van ganser harte delen: de iconische aria Nessun Dorma! Laat niemand slapen! (Dat wil zeggen: “Trap er niet meer in!”)
Read More →
Macbeth. Allereerst, de laatste noot klinkt nog na, en de eerste “bravo”-roepers, niet zelden kantoorklerken uit Nieuwegein die hun echtelijk-onderdrukte instincten rauw en hittig uitleven of van mening zijn dat degene die het eerst “bravo” roept, van een operakennis getuigt met een uitzonderlijk hoog Korenhof-gehalte plus diens opgewekte natuur.
Read More →
DNO en het institutioneel falen. De Verelendung van Leidseplein naar Muzietheater 1 (Audi) en Muziektheater 2 (De Lint) stemt tot diepe treurigheid maar moet toch eens, Marx indachtig, tot een ingrijpende omwenteling leiden. De Schlemperei aan de Amstel is bezig zichzelf te ondermijnen doordat operagangers zich steeds vaker realiseren dat zij in het ootje worden genomen door de firma “Zing Vecht Huil Bid Lach Werk en Bedonder”, hét adres voor gesubsidieerde etikettenzwendel.
Read More →
Le lacrime di Eros. De Pasticcio aan de Amstel draagt de titel “Le lacrime di Eros” (De tranen van Eros), waarmee gezegd wil zijn dat in muzikaal Florence van de late 16e en vroege 17e eeuw de liefde allesbehalve zoetsappig was. Wanneer men op enige levenservaring mag bogen, weet men dat “de liefde” altijd al onlosmakelijk met “tranen” gepaard gaat. Jus heeft aardappels nodig, anders krijg je een onverteerbaar plasje vet op je bord.
Read More →