Nu heb ik weinig op met “de Stones”, voor zover ik daarvan kennis heb genomen. Het gezelschap (“de formatie”) straalt niet alleen een zekere ongewassenheid uit, ook de muzikale prestaties, voor zover mij deze bekend zijn, worden gekenmerkt door oninteressantheid.
Der Evangelimann. Het verhaal speelt zich af in een benedictijnenklooster in St. Othmar. We schrijven begin negentiende eeuw. Daar hebben wij de klerk Mathias, hij is verliefd op op Martha, de dochter van zijn baas. Hoogst ongepast natuurlijk, en Mathias wordt logischerwijs ontslagen. Nu volgt een wending die uniek genoemd mag worden in de operawereld. Er is nóg iemand verliefd op Martha, namelijk Mathias’ broer, Johannes, maar Martha moet niets van hem hebben. Dat laat broerlief niet op zich zitten, en uit wraak steekt hij het klooster in brand: actie van een lonely wolf, geen terroristische aanslag op een Rooms-katholiek instituut. Er ontspint zich een Marinus-van-der-Lubbe’tje, want niet de pyrofiele broer maar Mathias wordt als dader aangewezen: 20 jaar de bak in, en Peter de Vries moest nog geboren worden. Na zijn vrijlating reist Mathias als predikant door het land. Broer Johannes, een klassiek snode bariton, heeft zich via mondkapjes-achtige praktijken ontwikkeld tot een rijke zakenman, zetelend in Wenen geworden. Dat hij uiteindelijk ernstig ziek wordt is een onmiskenbaar geval van boontje komt om zijn loontje. Dertig jaar na de brand in het klooster ontmoeten de twee broers elkaar weer. Matthias -predikant immers!- vergeeft Johannes, waardoor de laatste in vrede kan sterven.
Ignorami menen dat de opera in Nederland pas echt begon in 1986.
Katie Mitchell. Vocaal zakte de cast, op een enkele uitzondering na, onder een zelden vertoonde ondergrens. Vooral het gekrijs van Aušrinė Stundytė (Baraks Weib) en Michaela Schuster (Die Amme) was onverdraaglijk. Orkest, dirigent en koor waren en gelukkig ook nog: voortreffelijk. Regie: een artistiek misgewas dat het niveau van Fidelio nog wist te passeren qua zotteklappige rimram. En frauduleus: etikettenzwendel! Geen enkele relatie met Strauss’ Die Frau ohne Schatten. Het piblike werd weer eens opgelicht, en kreeg niet waar het voor betaald hadm aar een ruime hoeveelheid idioterie, waanzin, nonsens, gekkenwerk, lulkoek, larie, quatsch en zotternij.
Das Theater mit dem Regietheater – die Oper braucht ihre Würde zurück! Gedanken aus dem Hotpot Dit boek is een venijnige maar relevante aanklacht tegen het kwaadaardige gezwel dat Regietheater heet. Na een gedegen inleiding ontspruit aan aan de “Hotpot” een variëteit aan aanklachten tegen het Regietheater, rijkelijk voorzien van beschouwingen, (soms poëtische) gedachten, citaten en illustraties.
La Révolution de Carmen Carmen, ja die opera kennen wij wel, een werkje van de Franse componist Georges Bizet, die verzuimde de derde en vierde akte met 75% in te korten. Daarop is helemaal geen visie nodig, laat staan “een nieuwe visie”. Inkorting? Ja! Die is wél nodig zodat het publiek niet gedehydrateerd het theater uitstrompelt.
Idomeneo, Re di Creta.Groot respect hadden wij voor de voortreffelijke bijdragen van Anna El-Khashem (Anna) en Jacquelyn Wagner (Elettra). Verbazingwekkend hoe snel zij zich hadden hersteld van de ernstige trauma’s die zij opliepen door publiekelijk te moeten meewerken aan de schabouwelijke openbare terechtstelling van Ludwig von Beethoven, met diabolisch leedvermaak op poten gezet door het vermodderde artistieke misgewas Andriy Zholdak.
Der fliegende Holländer – Volbloed Wagnerianen tolereren minzaam Der fliegende Holländer, maar geven toch duidelijk de voorkeur aan de Ring en “de” Tristan. Eigenlijk is de Holländer een sympathiek stukje beginnerswerk, is de achterliggende gedachte. Want was De Grote Meester niet ooit zelf van mening dat zijn jeugdwerk onvolledig was?
Macbeth. Allereerst, de laatste noot klinkt nog na, en de eerste “bravo”-roepers, niet zelden kantoorklerken uit Nieuwegein die hun echtelijk-onderdrukte instincten rauw en hittig uitleven of van mening zijn dat degene die het eerst “bravo” roept, van een operakennis getuigt met een uitzonderlijk hoog Korenhof-gehalte plus diens opgewekte natuur.
DNO en het institutioneel falen. De Verelendung van Leidseplein naar Muzietheater 1 (Audi) en Muziektheater 2 (De Lint) stemt tot diepe treurigheid maar moet toch eens, Marx indachtig, tot een ingrijpende omwenteling leiden. De Schlemperei aan de Amstel is bezig zichzelf te ondermijnen doordat operagangers zich steeds vaker realiseren dat zij in het ootje worden genomen door de firma “Zing Vecht Huil Bid Lach Werk en Bedonder”, hét adres voor gesubsidieerde etikettenzwendel.