CORINNE’S COLUMN #23

Wie, wie, wie? Ihr an diesem Schreckensort, Nie, nie, nie, kommt ihr glücklich wieder fort…

De Mozart-opera diehards herkennen dit citaat uiteraard meteen. De drie dames zingen deze tekst in de opera Die Zauberflöte om prins Tamino te waarschuwen. In Antwerpen na een van de repetities van de Toverfluit waarin ik de 2e Dame zong en speelde, hadden wij dit net zo goed tegen dirigent Marc Piollet kunnen zingen.

Plaats van handeling was in de Caveau, het café naast de opera en we zaten er met de vrijwel gehele cast, de dirigent en regisseur Carlos Wagner. Het was een gezellig samenzijn totdat Carlos besloot dat het de hoogste tijd was for a game. Let’s do:  “Who you will fuck, who you will marry and who you will kill ?” Het ging goed totdat Carlos aan de beurt was en aan mij vroeg: “What about die drei Knaben ?” Nog voordat ik een diplomatiek antwoord kon geven, schoot de maestro trillend van verontwaardiging overeind en riep: “This is disgusting, I will not stay one minute longer here.” En weg was-ie… terwijl Carlos hem achterna riep: “Oh come on, Marc it’s just a game.”

De volgende dag was iedereen weer nuchter op de repetitie en men deed alsof er niets aan de hand was geweest (wat natuurlijk eigenlijk ook zo was ). Een ander Schreckensort-moment moesten mijn arme maar zeer veeleisende ouders doorstaan die niks gewend waren. Ik had voor matinee-vrijkaarten gezorgd, voor mijn ouders maar ook voor een bevriend koppel. Mijn moeder had besloten dat ze met se alluh des ochtends naar Maastricht zouden komen; dan zouden ze met mij meerijden, want “je vader kent de weg wel maar verrijdt zich altijd!”

Tegen de tijd dat we dan in Antwerpen aankwamen, was ik volledig murw getoeterd door ma maar ook door de vriendin, met allerhande onnozele vragen; mijn hoofd  explodeerde zowat. Dat ik me wilde concentreren op de weg, mijn stem sparen en mijn hoofd niet stond naar onnozel gezever zo vlak voor een voorstelling, dat interesseerde hen totaal niet.

Na de voorstelling hadden we afgesproken in de foyer en ik zag mijn moeder al meteen met een rood hoofd van de opwinding. Geen “Corinne, wat was het een mooie voorstelling” of “proficiat”... néééé. Integendeel. Een lange tirade dat ze precies achter een pilaar hadden gezeten en dat het orkest véél te hard had gespeeld.

Gelukkig hadden ze in de pauze geklaagd tegen de man van de catering en die had twee extra stoelen bijgezet zodat ze niet meer achter een pilaar zaten. Hun Schreckensort-moment dus en ik heb het te pas en te onpas nog jaren moeten horen.

Ooit zijn ze ook weggelopen uit een voorstelling omdat ik in Le Grand Macabre de rol van Amando speelde die seks had met Amanda in een rioolpijp (maar dat is misschien leuk voor de volgende column).

En momentje Schreckensort tijdens een voorstelling was voor de tenor Ricky, die Tamino zong. De drie Dames hebben veel gesproken dialogen en die voor en na de Bildnis-aria van Tamino lijken enorm veel op elkaar. Ik vergiste me en sprak de tekst voor na de aria (terwijl die nog niet gezongen was) en Ricky siste: “You bitch, you skipped my aria !! You have to buy me a beer !!!!” Gelukkig zette maestro Piollet en het orkest toch in, maar er was even a moment of confusion. Intendant Marc Clemeur zei er na de voorstelling nog over: “Dat was toch gek dat dienen tenor zo wat weifelend inzette maar allee dat hebt ge vaak met tenoren die zijn vaak nie van de slimsten.” Ik dacht… ik zeg niks…

Waren er ook hoogtepunten? Maar zeker wel.

De voorstelling dat koningin Paola van België met haar beide kleinkinderen naar de voorstelling kwamen en wij aan haar voorgesteld werden. Dit alles in kostuum met pruik in de VIP room met veel beveiliging. Toen ik aan de beurt was trok de kleinzoon aan oma’s hand en fluisterde iets in haar oor. Paola vroeg of ik het goed vond als haar kleinzoon mijn mooie blauwe glitterpruik zou aanraken. En uiteraard boog ik voorover en beide kleinkinderen waren verrukt van de pruik maar ook van het geweldige sprookjesachtige kostuum.

Zoals prins Tamino zingt: Dies Bildnis ist bezaubernd schön !