Le Grand Macabre speelt zich af in het fictieve Breughelland, een nachtmerrieachtige wereld vol groteske personages en bizarre situaties. Qua onzinnigheid bevat het libretto een collage van absurde en onzinnige teksten, die de allergrootste in dit genre, Sjef van Oekel (i.e. Wim T. Schippers), dicht benaderen.
Freitag, 24.11.2023, 19 Uhr (Premiere), Sonntag, 26.11.2023, 17 Uhr, Festspielhaus Jules Massenet: Werther. Robert Carsens Neuinszenierung der französischen Oper auf Grundlage von Goethes Briefroman bildet den Höhepunkt der Herbstfestspiele. Thomas Hengelbrock leitet die Produktion, in der mit Jonathan Tetelman als Werther ein aufgehender Stern am Opernhimmel erstmals im Baden-Badener.
Rampenlicht stehen wird.
Tonio was de ster van de avond, gezongen door John Osborn die zijn ‘Ah, mes amis’, paradepaardje van tal van lyrische tenoren met goede hoge C’s, met een verbluffend gemak de zaal in slingerde.
“This is disgusting, I will not stay one minute longer here.”
Innocence speelt in Finland, zoals Bleu in Amerika speelde, hetgeen toch enigszins op gespannen voet staat dat met een van mantra’s van het urgente, desoriënterende Muziektheater: de aansluiting bij de leefwereld van het publiek. Het is al maanden geleden dat er een Surinaamse politieagent door een andere Surinaamse politieagent op de Lindengracht werd doodgeschoten, en Kareltje, zoon van Vieze Karel uit de Lindenstraat, maakte met de van zijn vader geleende Glock 19 (een schoonheid van een wapen) niet meer dan 4-5 slachtoffers.
Onder de nieuwe leiding van Stephan Herheim schijnt het Theater an der Wien een totaal andere koers te varen met blijkbaar een voorkeur voor regisseurs die deconstructieve producten leveren die niet meer schokkend zijn en eerder onbeholpen overkomen en waar de meest elementaire regels van het theater telkens weer worden geschonden.
Dirigent David Svec had af en toe een voorliefde voor hoge decibellen maar hij leidde het geheel met liefde en gezonde energie zonder in platitudes te vervallen. Hij bracht een wervelende voorstelling waar het plezier in het muziek maken van iedereen afspatte.
De voorstelling die ik op 16 september j.l. heb bijgewoond in het prachtige neoklassieke Nationaal Theater was in alle opzichten een verademing als je dit vergelijkt met de (bijna) overal heersende ellende van de “herinterpretatie” door regisseurs.
“Al meer dan vijftien jaar standaardiseert het Regietheater de operapodia van de wereld. Het richt zich op een elitair, afgemat publiek van “fijnproevers”; het deconstrueert, maar bouwt er niets voor in de plaats.”