Rigoletto bij DNO. A suitable case for treatment. De regie moge dan ernstig vermodderd zijn, met Erasmus zeggen wij “Etiam inter vepres rosae nascuntur.” (“Ook onder doornstruiken groeien rozen.”). En die roos was Aigul Khismatullina, de coloratuursopraan die Gilda zingt, met een o zo fraai, evenwichtig, opjubelend stemgeluid en een verbazingwekkende techniek.
Tag: Frederik Bergman
Il Trittico. Er wordt uitstekend gezongen. Het kleine neefje Gherardino (Dimitri Bos/Jeremy Blanvillain) zit op de grond ongestoord te gamen terwijl boven zijn hoofd de pleuris uitbreekt. Opvallend goed is wederom Sam Carl als Betto di Signa. Bekoorlijke zang en spel worden geschonken door het liefdespaar Rinuccio (Joshua Guerrero) en het verwende prinsesje Lauretta (Inna Demenkova). De appendix heeft nòg een prank.
Raskatov heeft gelijk: het boek Animal Farm van George Orwell leent zich uitstekend voor het creëren van spannend muziektheater.
De regie voelt als een met slecht draad aaneengeregen snoer van rariteiten. De bewegingen van de spelers lijken vaak doelloos, of erger nog: grappig bedoeld.
DNO komt niet, zoals voor de hand zou liggen, met een prachtoperette als Die lustige Witwe, Giuditta, Gräfin Dubarry, Der Bettelstudent, of Gräfin Mariza. Dat zou immers logisch zijn, en waar blijven we dan met onze eigenzinnige koers?