LA TRAVIATA
reeds verteerde rotte appel toch maar weer opgediend
La Traviata, opera in drie bedrijven (1853) van Giuseppe Verdi. Libretto van Francesco Maria Piave, naar het toneelstuk La Dame aux camélias van Alexandre Dumas fils. Eerste opvoering in het Teatro La Fenice, Venetië, op 6 maart 1853. Bezochte voorstelling (herneming): 27 januari 2024, Het Muziektheater. Oorspronkelijke productie van Den Norske Opera, Oslo. Recensent: Esther Chayes (in 2022 en 2024).
Muzikale leiding Andrea Battistoni; Regie Tatjana Gürbaca; Violetta Valéry Adela Zaharia; Alfredo Germont Bogdan Volkov; Giorgio Germont George Petean; Flora Bervoix Martina Myskohlid; Gastone Salvador Villanueva; Barone Douphol Roger Smeets; Marchese d’Obigny Michael Wilmering; Annina Inna Demenkova; Giuseppe Dimo Georgiev; Dottore Grenvil Bart Driessen; Un domestico di Flora Sander Heutinck; Un Commissionario Christiaan Peters; Koor van De Nationale Opera; Rotterdams Philharmonisch Orkest
Muziek : 4*
Regie: 1,5*
La Traviata. Inleiding door de ex-hoofdredacteur.
Twee jaar geleden trakteerde DNO ons op het Traviata-misbaksel uit de smoezelige keuken van regisseuse Tatjana Gürbaca. Zij bleek niets van de opera begrepen te hebben, hetgeen uiteraard tot loftuitingen leidde van dagbladen en een blogje hier en een blogje daar. Bij Gürbaca regent het beschimpingen, handtastelijkheden en zelfs groepsverkrachting door Violetta’s omgeving (koor). Deze onsmakelijkheden -wij vrezen hier met een “visie” van doen te hebben- komen in het libretto niet voor, maar DNO schakelt de WOKE-stand net zo makkelijk in als uit.
Gürbaca’s Violetta wordt geen zelfrespect gegund, geen verweer. Terwijl de enige vernedering die Violetta volgens Verdi en Piave moet ondergaan, een misselijke streek is van Alfredo, in de tweede akte, en daar komen de omstanders juist voor haar op. Wij gaan de recensie uit 2022 hier niet weer helemaal herhalen, want deze blijft uiteraard onverminderd van kracht. Wij bespreken kort de belangrijkste rollen; zangers die de rol twee jaar geleden ook zongen, laten we buiten beschouwing. Behalve de Alfredo van Bogdan Volkov dan.
Tot slot: mocht u de inleiding gaan bijwonen of het programmaboekje gaan raadplegen: laat u niet op de mouw spelden dat Violetta “gewoon een hoer” of een “material girl” (?!) was. De eerste kwalificatie duidt op een gebrek aan cultuurhistorische kennis, de tweede komt uit de notulen van het GGZ-team Den Helder – Anna Paulowna. Als Violetta een hoer was, dan is Max Verstappen een taxichauffeur.
Olivier Keegel
You can have any review automatically translated. Just click on the Translate button,
which you can find in the Google bar above this article.
Omdat deze recensie een nogal aparte status heeft, gooien we alle conventies ook maar eens overboord, en beginnen we bij het orkest, het Rotterdams Phil. De slag van de dirigent Battistoni was tijdens deze première vooral in de ouverture zeer traag. Orkest en zangers bewandelden de eerste 20 minuten meer dan eens een verschillend pad. Maar het orkest beschikt over een gloedvolle basisklank, waaruit de meest diverse schakeringen worden getoverd: klanken en ritmes waarvoor de menselijke taal tekortschiet, maar die associaties oproepen met begrippen als ‘pijn’, ‘voorspelling’, ‘voorjaar’, ‘licht’, ‘genade’, ‘jubelen’, ‘vingertoppen’, ‘sluipen’. Orkest en zangers waren in het mezzopiano soms een tikje laag geïntoneerd. Wellicht een grapje van de akoestiek, want iets dergelijks horen wij vrijwel nooit bij orkesten.
Adela Zaharia vertolkte de rol van Violetta. Deze Nikki Haley met lange benen en zwarte haardos is een uitstekende zangeres en actrice. Zij hield zich in haar stomme jurkje prima staande in deze stuitende, vernederende regie. In het middenregister hoort men soms iets van overtollige energie waardoor de stem wat geagiteerd klinkt maar die zelfde stem is weergaloos in de hoogte: de kolom van hoog klimmende trillingen wordt gekliefd en gekliefd tot het paradijs zich opent, waar alle stoffelijkheid oplost.
Bogdan Volkov was de rol van Alfredo toebedeeld; dezelfde rol in dezelfde regie en in hetzelfde operahuis als twee jaar geleden. Volkov is een zeer begaafde zanger, zijn frasering en pathos getuigen van grote klasse.
Het timbre is bijzonder fraai, maar blijft in deze akoestiek echter een beetje achter glas hangen, waardoor grote vocale ontladingen achterwege blijven.
Martina Myskohlid als Flora valt op door punctualiteit in ritme en intonatie. De mooie stem staat ietwat onder (adem)druk waardoor ze verliest aan draagkracht. In het rumoer van de feestelijkheden gaat zoiets parten spelen.
Voor Salvador Villanueva (Gaston) geldt ook dat de stem afvlakt als de energie niet in de klank geïntegreerd wordt. Hierdoor was hij in deze regie, althans op het eerste balkon, slecht te horen.
***
2 jaar geleden deze buitengewoon irritante Traviata bekeken. Echt belachelijk dat zo’n opera nogmaals op het programma staat. Zegt veel over de neergang van “onze” nationale opera.
Ik zat op de tweede ring op de laatste rij in het midden. Damesstemmen prikken meestal wel ver door. De tenor vond ik veel te klein, of dat een akoestisch probleem is weet ik niet maar Giorgio Germont kwam heel goed terecht op deze laatste rij. De regie was walgelijk. Als Violetta aan het sterven is, ligt haar bediende een wip te maken. Op een bepaald moment zingt iemand: “Stil, daar komt iemand” terwijl er dan een man of twintig koor staat te figureren. Ik beleefde geen moment van ontroering terwijl de muziek en het verhaal zich daar zo goed… Lees verder »
“Als Violetta aan het sterven is, ligt haar bediende een wip te maken.” Maar Truus! Dat is urgent, schurend en ontregelend muziektheater!
O, nou ja, als ik dat had geweten.
😂😂
dezer produktie moet echt de prullenbak in.
Zeker. Maar dat is tegelijkertijd een garantie voor de herneming in 2026-2027.
Een deskundige heeft mij verteld, dat de beste plaatsen op de 1e ring zijn, voor een oorstrelend gehoor.
een deskundige in WAT? 🙂 de eerste twee rijen van het tweede balkon zijn akoestisch de beste plaatsen
De waarheid zal ongetwijfeld in de buurt van de kenners liggen. Mijn favoriete plek is zaal geheel vooraan: niet akoestisch maar qua algehele b e l e v i n g ideaal. (In Enschede is dat n i e t de allereerste rij: daar zal alleen iemand met kinderschoenmaatje niet meteen tegen de orkestbak klem zitten.) Akoestische rampen vind ik Verona en plaatsen o n d e r balkons.