Corinne Romijn
Einer alles durchdringenden Dunkelheit…
“Einer alles durchdringenden Dunkelheit”, een van de regieaanwijzingen in de maar zeer zelden opgevoerde opera Flammen van componist Erwin Schulhoff. Precies dat gevoel van “alles durchdringenden Dunkelheit” bekroop mij toen ik het geneuzel las over de cartouches (de “naamplaatjes” van componisten) in het Concertgebouw, waar volgens hippe Mensen van NU al die namen van witte mannen zoals Mozart, Bruckner, Rossini, Mahler en consorten maar eens ausradiert moesten worden; die moesten maar gauw vervangen worden door namen van zwarte mannen en ook zeker vrouwen want ach de vrouw is tegenwoordig toch the nigger of the world (zoals John Lennon ooit zong).
Ik merk daar zelf niks van, want ik heb het idee dat de vrouw nog nooit zoveel waardering en aandacht heeft gekregen als tegenwoordig, maar dat kan best zijn omdat ik in een Griekse matriarchale samenleving mijn scepter zwaai. De vrouw hier heeft het heft in handen van eender welk mes dan ook.
Nina Simone werd genoemd als cartouchekandidate (twee voor de prijs van één, want vrouw en zwart), maar ook André Hazes werd kandidaat omdat hij ook op een letterlijk blauwe maandag in het Koninklijk Concertgebouw optrad en wellicht de hele minibar in zijn kleedkamer ontheiligde met de blikjes bier die tot zijn favoriete verfrissing gerekend mochten worden. En er volgde nog een hele rits woke namen die ik eigenlijk niet zo een twee drie associeer met het Koninklijk Concertgebouw.
De genoemde artiesten mogen wat mij betreft op de 20 nog lege cartouches in goud gekalligrafeerd worden, maar je blijft van de allergrootste componisten af die dan ongelukkigerwijs ook nog blank waren. En laten we dan meteen de bovengenoemde Schulhoff met zijn entartete Musik ook een cartouche geven.
De allereerste keer dat ik solistisch in het Concertgebouw zong, was ik een van de schaduwen/Schatten in zijn opera Flammen, uitgevoerd onder leiding van. Edo de Waart. De opera is een warrige en absurdistische vertelling over de erotische perikelen en seksuele heldendaden van Don Juan. De muziek was ijl en mystiek en deed bij tijd en wijle denken aan de echte groten der aarde, Kurt Weill en Korngold. De Schatten/schaduwen werden vertolkt door drie sopranen en drie alten, waarvan ik er dan een was, met elk wat solozinnen.
Wij gaven commentaar op de libertijnse levenswandel van Don Juan. En in de kleedkamer gaven we commentaar op elkaar, maar toch probeerden we er het beste van te maken ondanks wat strubbelingen omdat de 1e schaduwsopraan meende te moeten bepalen wat de andere vijf zangeressen aan zouden trekken tijdens de matinee. Daar trokken de andere schaduwen zich mooi niets van aan.
Het was een van die concertante uitvoeringen waar niemand het nog over heeft, omdat de muziek gewoon niet goed genoeg is. Maar toch zou ik Schulhoff een cartouche gunnen onder een van de balkons, met het bijschrift “Einer alles durchdringenden Dunkelheit, unterbrochen von Licht und Farbstrahlen”.
Ik zei het toch. Hulde!
Welja, als we dan toch bezig zijn moeten we in het kader van de marktwerking misschien maar de cartouches vullen met de hoofdsponsoren van dienst. Een minstens zo bizar voorstel. Een mooi geschreven stuk van mevrouw Romijn dat de waan van de dag haarscherp benoemt.
Hoe fijn en prikkelend naar méér!
Geweldig!
Good job ,continue the very good column
Schulhoff betreft…met Korngold jaag je mij de tent uit. Die zuigende, zwelgende muziek gaat me op de zenuwen. Als schulhoff in die richting gaat, ben ik blij dat die Matinee aan me is voorbijgegaan. Toch wel interessant om over dit stuk iets te weten.
Geweldige colomnist onze Corinne Romijn.
Een verrijking voor het toch al boeiende aanbod van Opera Gazet.
Interessant betoog en prachtig opgeschreven. Ik wist niet dat de woke razernij zover ging. Ik wist niet dat ze de namen van de grote componisten willen vervangen; het was wel tot me doorgedrongen dat eventuele nieuwe namen ”woke” moesten zijn. Weer wat geleerd.
Ik ben het helemaal en van ganser harte met u eens dat vrouwen niet over aandacht te klagen hebben. Integendeel! Je komt ze verdraaid nog aan toe overal tegen!
Voor de goede orde: ik ben zelf ook een vrouw.
De absurditeit gaat nog verder: Mickey Mouse heeft zijn ster op de Walk of Fame in Hollywood sinds 1978. Wat een discriminatie voor Minnie Mouse dachten de woke adepten. Na de gebruikelijke protesten kreeg Minnie ook haar ster in 2018.
Nou, Nou! Ik denk dat Minnie Mouse daar erg blij mee is. Nu Katrien Duck nog!
Wat schrijf je dat weer heerlijk op, dank.
Een collum waar ik het grondig mee eens ben!
De types die deze onzinnige ” discussie” begonnen zijn je vraagt je af of ze ooit wel eens in het concertgebouw geweest zijn……..
We want more!