CORINNE’S COLUMN #20

Les Brigands…. en entendant les bottes des carabiniers….

Tijdens een van de vele barfly-sessies met Jules a.k.a. Julian Reynolds a.k.a. de assistent van Hartmut Haenchen bij de Nederlandse Opera, vertelde hij mij dat het beroemde regieduo Deschamps et Deschamps uit Parijs de operette Les Brigands van Offenbach zou gaan regisseren en dat er audities waren voor de kleinere rollen. Jules begeleidde die audities en vond dat ik ook mee moest doen: “Darling , you can do this because I will play for you. Together we are brilliant.“ Dat was in de tijd waarin men nog echte operette opvoerde aan de Amstel.

En dus niet getalmd, ik zong de auditie en het ging boven verwachting goed. Ik kreeg de twee rolletjes van La Marquise en Cicinella. Het was een geweldige productie, met kijkdoos- en 3D- achtig kinderprentenboek-décor;  een ontwerp als een kruising tussen Anton Pieck en Carl Hollander.

Jerome en Masha Deschamps, een echtpaar dat in Parijs zijn eigen theater had, waren briljant en uiterst aardig, met waanzinnig goeie ideeën. Maar Parijzenaars. Dus dat sprak geen woord over de Parijse grens en ze vonden Amsterdam ook niks (ik snapte dat) en met name de kantine van het Muziektheater.

Masha en Jerome hadden hun eigen acteurs meegenomen om mee te spelen als boeven, en die hele troupe begreep er niks van dat er tijdens de lunch geen wijn was… En wat moet je met slechts een broodje kaas en een salad bar? Enfin, de productie werd een enorm succes, en terecht. Tot mijn enorme vreugde werd Les Brigands ook herhaald en wel in Parijs in de Bastille en met exact dezelfde zangers zoals o.a. de fenomenale operettester Michel Sénéchal. Maar “piep zei de muis” Corinne was ook van de partij. Drie maanden Parijs en we vonden zowaar een betaalbaar appartementje, zo groot als een walk-in closet, maar dan wel in Le Marais, dat destijds nog niet vergeven was van toeristen, in het chique antiquair-buurtje, op loopafstand van de Place de la Bastille, waar de werkplek als een mastodont ernaast gepropt was; het gebouw leek een beetje op het muziektheater maar dan het glamoureuze grotere broertje met 3 balkons meer, in Japanse stijl.

En dan de kantine in de Opéra Bastille! We kregen een goldcard die je kon opladen en waar je dan je half flesje wijn en kreeft bellevue of kreeft met mayonaise of voor de vegetariërs Taboule-salade aan de kassa kon afrekenen. Was je dat een beetje zat dan toog men naar de Koreaanse Sukiyaki in de Rue de la Roquette om daar sushi te eten, je had immers alle tijd omdat de lunchpauze maar liefst twee uur bedroeg.

En dan was er nog het geweldige fenomeen dat je ervoor kon kiezen om na elk van de maar liefst 20 voorstellingen cash uitbetaald te worden. Dus elke avond kwam na afloop van de voorstelling de boekhouder met je gage in een envelop naar je kleedkamer.

En entendant les bottes, les bottes, les bottes, les bottes des carabiniers… ik hoor en zie het rasartiest Michel Sénéchal nog zingen met een opgeheven vinger. Om met mijn rolletje van La Marquise te spreken: Wat een leegte nu in het leven!

Wat een wanhoop en wat een verdriet!