Ich hasse deinen Mund…
Ik weet het nog zo goed, na jaren van kleine en piepkleine mezzo-rollen bij de Vlaamse Opera kwam de casting director mij persoonlijk verwittigen van het zeer verheugende feit dat ik eindelijk een mooie Mittelpartie zou mogen vertolken. Ik kreeg de rol van ‘Magdalene’ in Die Meistersinger von Nürnberg. Het zou mijn marktwaarde ook aanzienlijk verhogen en daar had ik uiteraard niets op tegen.
Opera = Business en keihard, en je zou het de Wallstreet van de kunsten kunnen noemen. Presteer je niet, word je meteen vervangen door de volgende, het staat zelfs in de contracten. Maar er komen helaas nog wat factoren aan bod waar je totaal geen invloed op hebt, zoals… in dit geval een waanzinnige, gestoorde, zure, vrouwen hatende regisseuse. Haar naam, die door zangeressen die met haar gewerkt hebben vol haat gesist wordt, is Christine Mielitz. Ooit was ze de onderknuppel ofwel assistente van ster-operaregisseur Harry Kupfer maar mevrouw had zich opgewerkt tot regisseur en zelfs intendante.
Ze was berucht vanwege het feit dat ze alle andere vrouwen – dik, dun, mooi, lelijk, sopraan of mezzo – het leven vanaf dag 1 van de repetities zuur maakte. En ach, ik kan veel hebben en schreeuwende dirigenten of regisseurs zijn geen uitzondering in de operawereld. Je leert ermee leven net zoals zwembadeczeem dat ook zo nu en dan weer eens de funguskop opsteekt.
Maar La Mielitz took it to the next level. Niet alleen kraakte ze alles af wat ik op toneel aanbod in die rol qua acteren, ze kwam ook op het zijtoneel om mij persoonlijk te intimideren. Het ultieme dieptepunt was op het zijtoneel waar ze tegen me zei: “Ich hasse dich und ich hasse deinen Mund, besonders wenn du singst wie ein Goldfisch, blub, blub, blub”, en ze deed het zelfs voor, maar het leek meer op een vis die naar lucht hapt op het droge: precies zoals ik me voelde en ik brak en begon te huilen toen zij weer op het toneel was om alle mannelijke solisten uitbundig te prijzen en te vertellen hoe geweldig ze wel niet waren.
De toneelmeester vond dat ik het moest gaan melden bij de directie want dit was nog nooit vertoond. Maar ach, ik kleine Mittelpartie Fisch, wat moest ik nou? Behalve misschien voorgoed kappen met die hele business. Regisseurs zijn oppermachtig en wie zou mij nou geloven; ik had helemaal geen bewijs.
En toen stond daar plots Oskar Hillebrandt naast me die de hoofdrol van Hans Sachs zong en zei: “Warum weinst du denn, Corinne ?” Ik vertelde snikkend het hele verhaal, al die weken van intimidatie en nu dit…… en hij zei alleen maar: Hmm… oké. De volgende dag toog ik naar boven naar de vijfde verdieping, waar casting en directie zaten, om te gaan vertellen dat ik de rol terug zou geven en ook waarom. De casting director zei: “Dat is nergens voor nodig Corientje, je collega Oskar Hillebrandt was hier voor jou en heeft precies uitgelegd wat er gaande was, wij hadden geen idee. Mielitz zal je niet meer lastig vallen.”
Later hoorde ik dat Oskar gezegd had dat hij zou opstappen als Hans Sachs als die pesterijen door zouden gaan. Ik ging naar Oskar en bedankte hem, alweer huilend, maar nu van opluchting en hij zei: “Du bist eine super Magdalene, meine Liebe! Und du hast einen tollen Mund womit du sehr schön singst.“
Aanvulling op mijn vorige bijdrage. Het artikel dateert niet van 2010 maar van 2012. Merkwaardigerwijze ontbreekt nu het gedeelte waarin de naam Christine Mielitz voorkomt. Daarmee komt de zin van mijn bijdrage te vervallen.
Per mail heb ik de heer Keegel verzocht mijn commentaar, waarop bovenstaande aanvulling betrekking had, evenals die aanvulling, niet te plaatsen, omdat daarin een verkeerde link vermeld stond en mijn aanvulling daarop dus (ook) onjuist is. Helaas is dat alleen met het commentaar, niet met de aanvulling, gelukt. Ik herhaal daarom mijn oorspronkelijke reactie zoals ik die bedoeld had. Mij kwam een artikel uit 2010 onder ogen over Annemarie Kremer, waarin zij haar ervaring met Christine Mielitz, destijds kennelijk intendante in Dortmund, beschrijft. Dat leek me als aanvulling op het interview met Wiebke Göetjes en de collumn van Corinne Romijn… Lees verder »
Dat zijn toch geen ‘normale’ mensen, wat een doerak. Wel een soort happy end dat vind ik ontroerend.
Wat een kreng!
Dat is dus dezelfde “mevrouw”, die Wiebke Göetjes (zie het interview door Elisabeth Kulman op deze site “Sehen Sie, so wird man behandelt”) “kaputt gemacht” heeft! Oskar Hillebrandt heb ik één keer live gehoord, waarschijnlijk helemaal aan het begin van zijn carrière, en wel als “Simon Boccanegra” door Opera Forum in de Deventer Schouwburg. De Gabriele Adorno werd toen – als invaller – gedaan door de al wat bedaagde Doro Antonioli.
Yep
Wat een verhaal weer, dank
Wat een wereld inderdaad. Ik dacht dat het om de kunst ging. Wist niet dat het zo erg was. Fantastisch gedaan Corinne!