“Ein Souper heut’ uns winkt,
Wie noch gar keins dagewesen.”
Het begin van de 2e Akte van de operette Die Fledermaus waar de gasten op het feest van de steenrijke, extravagante prins Orlofsky binnenstromen en zich al zingend verheugen op de decadente slemppartij. En dat alles in het Muziektheater te Amsterdam in een regie van Johannes Schaaf en onder muzikale leiding van niemand minder dan grootheid Nicolaus Harnoncourt.
En ik was erbij en zong in het koor en had een klein speelrolletje waarvoor je per voorstelling een leuk bedrag extra kreeg, dat dan weer besteed kon worden bij schoenenzaak Shoebaloe in de Leidsestraat. Of tijdens eerste kerstdag bij Dikker en Thijs, samen met mijn ouders die op bezoek kwamen en nog nooit zo luxe en duur gegeten hadden.
Dat buffet op het toneel was tijdens het bewind van Jan van Vlijmen fantastisch, met echte kreeft, garnalen en Russische salade, later toen de productie herhaald werd en nihilist Pierre Audi de scepter zwaaide, werden het verlepte blaadjes sla met wat zielige schijfjes komkommer en tomaat. Geheel in stijl en zeer basic, net zoals zijn ensceneringen, water, vuur en steen, en zoals onze zuiderburen dan zeggen: Meer hoef da nie te zijn.
Maar terug naar de premièrebuffetten van Van Vlijmen. Die waren waanzinnig en het kon niet op. Kosten noch moeite werden gespaard en waar nu de miezerige bitterbal en chateau migraine worden geserveerd, was er ooit een gigantische dis, na afloop vlak bij de bar in de publieksfoyer, met waanzinnig veel en luxe partyfood. En dat na elke première weer à volonté en voor alle medewerkers en genodigden. Niks twee miezerige consumptiebonnen per persoon, maar Tast Toe En Laat Het U Welbekomen.
Helaas werd dit Jan Van Vlijmen ook noodlottig. Zijn spilzucht werd in het krentenkakkende, gereformeerde Nederlandje uiteraard niet gewaardeerd. Dus helaas dag Jan en hallo Pierre met zijn verlepte blaadjes sla…
En over de zuiderburen gesproken …. ook daar heb ik menig nootje gezongen, als soliste bij de Vlaamse Opera in Antwerpen en Gent en ook enkele malen in de Munt van Brussel. En daar was het dik in orde en na de premières of de zogenaamde nazit, kwamen er de meest fantastische hapjes [REDACTIE: en roddels] langs op zilveren schalen en van die lepels waarvan je ze kunt afhappen. Maar ook mini-kommetjes kreeftensoep en andere heerlijkheden. En aan de bar alleen maar champagne, gratis, en voor iedereen die er was.
Er was een dieptepunt, althans voor mij, dat was namelijk wanneer je als solist gezongen had in de laatste productje van het seizoen. Dan stond er namelijk alweer een buffet, maar alleen maar met zoetigheden. Fenomenaal wederom voor wie van heerlijke soesjes en ijs met aardbeien en champagne houdt. Dan was het voor mij alleen maar champagne en ik zeurde dan ook jarenlang bij castingmanager en mijn baas, Hein Mulders, aan zijn mooie hoofd om dat toch eens te veranderen.
Hein zei dan: “Schat, drink jij nu maar gewoon je campagne en zorg dat je goed genoeg blijft zodat we je volgend seizoen weer vragen en er het hele seizoen weer hartige hapjes zijn.”
Die winkenden Buffets,
ik droom er soms nu nog van.
Er worden hier een paar stevige tikken uitgedeeld,
zodoende is het weer dubbel genieten.
Zo’n leuk verhaal! Smullen op twee manieren.
Heerlijk verhaal, letterlijk en figuurlijk.mmmm.
Dankjewel lieve Bernadette. Jij bent mijn trouwste lezeres.
Dank Corinne, wederom heerlijk om te lezen
Dankjewel , lieve Jan. Jij bent mijn trouwste lezer .