CORINNE’S COLUMN #12

Nach Walhall… nein, nach Genf brechen wir auf !

Ooit had ik het enorme geluk dat de artistiek leider van het Liceu me vroeg voor de rol van Grimgerde in Die Walküre van Richard Wagner. Ivan en ik kenden elkaar van de Vlaamse opera, waar hij ook artistiek leider was geweest. Toen het contract dan ook aankwam, heb ik het nog net niet ingelijst, wat een geweldig vooruitzicht om te gaan zingen in dat geweldige operahuis  aan de Ramblas in Barcelona.

Tot op een dag Ivan mij belde en zei: “Corinne, het is een formaliteit maar de dirigent en tevens onze chef-dirigent Bertrand de Billy kent jou niet en wil je graag horen, dus je moet alsnog even auditie voor hem doen.” Ivan ging nog uitzoeken hoe, waar en wanneer maar geen zorgen, kat in het bakkie. Uiteindelijk moest ik naar Geneve vliegen omdat de maestro daar Hoffmans Vertellingen aan het repeteren was. Het vliegtuig en ook een hotelovernachting werden vergoed door  het Liceu,  en op de dag zelf gierden toch, ondanks de formaliteitkat in de bak, de zenuwen door mijn lijf en vooral keel. Geen enkele zanger, mits masochist, houdt van audities (to put it mildly).

De auditie zou ‘s middags zijn en ik moest mij melden bij de artiesteningang, waar de maestro     himself mij met zijn  auto zou ophalen en we dan samen naar de Probenbühne zouden rijden. Daar zou ik Dalila en een van de Wesendonck-Lieder voor hem gaan kwelen. Zijn vrouw Heidi, een hele bekende mezzo, was er ook bij en ja hoor het begon weer goed… Na 5 minuten rijden in de Jeep begon ik te wroeten in mijn tas, ik kon mijn gsm niet vinden. Dus ik riep in paniek dat ik mijn  telefoon waarschijnlijk was vergeten bij het zitje van de artiesteningang.

Heidi bood aan: “Wat is je nummer, dan bel ik het even want misschien vergis je je omdat je nerveus bent.”  Heidi snapte me. Ze belde, en jawel hoor, mijn mobieltje  rinkelde in de zak van mijn jas. Hè, gelukkig, en de maestro zelf vroeg via de achteruitkijkspiegel of ik al eerder in der Schweiz was geweest en wat ik ervan vond. Ik antwoordde dat ik er zeker al eerder was geweest, zelfs aan het meer van Genève, en dat ik Zwitserland prachtig vond maar de Schweizer toch eigenlijk een raar en saai volkje. Heidi draaide zich om en zei: “Aha, also wir sind Schweizer und von der Schweiz…“

Ik kleurde vuurrood en piepte: “Oké, heeft het nu nog zin dat ik voorzing of is het beter om maar meteen het vliegtuig terug naar huis te nemen?” De maestro en zijn vrouw barstten in lachen uit en zij zei: “Wij vinden de Zwitsers ook heel saai.”

De auditie, waarbij de maestro mij zelf aan het klavier begeleidde, ging uitstekend, mede omdat hij zei: “Zie het niet als een auditie maar een coachingsessie. Uw stem is prachtig en heel geschikt, maar we gaan samen werken aan het Wesendonck-Lied om het nog beter te krijgen.”

Dat zijn natuurlijk geweldige buitenkansjes, gecoacht worden door een topdirigent. En een aantal dagen later belde Ivan om me te vertellen dat ik Grimgerde in the pocket had.

 Nach Barcelona brechen wir auf…………..