Paarden, honden en Wotan… in de opera
Deel 1 : Paarden en Wotan
Nadat ik bij de Vlaamse Opera niet onverdienstelijk in Rheingold een van de Rheintöchter had gezongen in de regie van Ivo van Hove, kwam mij via de intendant Marc Clemeur ter ore dat er in de Walküre echte paarden zouden meedoen. Ik vroeg aan Marc die ik gewoon Marc noemde omdat hij Marc heet en ze zelfs in het toch veel conventionelere Belgische gewend waren geraakt aan mijn losbandige Ollandse omgangsvormen: “Zeg Marc, denkt u dat ik dan op een van die paarden zou kunnen zitten als Walküre?”
Het leek mijn baas fantastisch maar… “dat moet ge dan maar aan den Ivo zelf vragen hee”. Het was premièrereceptie van Rheingold en ik manoeuvreerde net zo lang tot ik met Marc en ook de Ivo samen stond te borrelen. Ik zei: “Hey Ivo, Marc zegt dat er echte paarden meedoen in Walküre, ik wil op zo’n paard zittend opkomen, kan dat ?”
Ivo riep: “Maar zoeteke, NATUURLIJK, eindelijk eens een zangeres die niet allergisch is voor dieren. Ik vind het nu al fantastisch…” De realiteit ( maanden later )… de paarden waren er inderdaad, prachtige voor film en theater getrainde hengsten die steeds overgetrailerd werden vanuit Brussel. Alleen… Ivo zat in een enorme existentiële crisis omdat de Wotan geen enkele regieaanwijzing opvolgde en als een zombie over het toneel banjerde.
Terwijl Ivo tegen zijn partner Jan Versweyfelt (een betere achternaam is niet denkbaar wanneer je met de Ivo samen bent en ook samen theater maakt) vertwijfeld uitriep “kijk dan, Jan, kijk dan, ooh daar gaat ‘m weer, dienen Wotan is ongelofelijk, wat is mis met diene vent, steeds de verkeerde kant op….. en ja ja ja daar gaan we hee, het domino-effect, nu valt alles in duigen!”, probeerde ik tegelijkertijd tot Ivo door te dringen om eens te vragen hoe dat nu zat met dat opkomen op een van de paarden. Een regieassistent versperde mij de weg naar Ivo met de woorden “hij heeft daar nu geen tijd voor, en ik weet van niks”, waarop ik antwoorde “ja, je lijkt me echt het type dat nooit van niks weet”. Ik duwde hem zachtjes opzij en riep: “Ivo, wanneer is nu het moment waarop ik op zo’n paard opkom?”
Ivo brulde tegen de regieassistent: “Zet haar in godsnaam op een van die paarden, het kan me niet schelen wanneer.” Mission accomplished. En nu ik er dan toch was, meende Ivo: “Zoeteke, gij blijft op de scene nadat de Walküren afgaan en ik wil da ge alle emoties in uw expressieve gezicht laat zien omdat onze Wotan een houten klaas is.” Tegen Jan riep hij: “NOOIT GAAN IK NOG EEN OPERA REGISSEREN MET DIEREN EN MANNELIJKE SOLISTEN ! Ik ben dat kotsbeu!”
En Jan haalde glimlachend zijn niet versweyfelte schouders op.
Fantastische colum. Prachtig verhaal. Zo passend bij jou. Het heeft altijd goed gezeten tussen paarden etcetera en jou!