Mignon in Luik – voorstelling op hoog niveau

Wanneer een werk niet vaak op het programma van de grote theaters staat, is men nogal eens geneigd te denken dat dit komt door het gebrek aan kwaliteit van het werk in kwestie. Dit is achter zeker niet altijd het geval, en Thomas’ Mignon is daar een goed voorbeeld van. Het werk bevat heerlijke, soms speelse muziek, prachtige koren, een bekende coloratuuraria en een schitterende rol voor een lichte mezzosopraan. Bovendien bevat het werk niet te veel dialogen, wat het sowieso toegankelijke maakt voor anderstalige luisteraars. Toegegeven, de muziek bevat misschien niet de psychologische diepgang of de oneindige nostalgie van bepaalde andere Franse componisten, maar is een feest voor wie op zoek is naar muzikale pracht en schitterende melodieën.

De oorspronkelijke versie van Mignon eindigde met de dood van de titelfiguur en dat stond een goede ontvangst in de weg bij een publiek dat nog niet klaar was voor een droevig einde aan een opéra-comique. Nadat Thomas de finale herschreef naar een happy end (later werden de gesproken teksten ook nog vervangen door begeleide recitatieven) werd het werk echter een gigantisch succes. De Luikse opera koos ervoor een versie te spelen met gesproken dialogen en het droevige slot en die keuze vonden we niet ideaal. Dialogen geven regisseurs vaak de neiging om eigen teksten te gaan schrijven (toegegeven, het viel in deze productie allemaal nog mee) en de dood van Mignon aan het einde van de opera komt erg geforceerd over, ook al omdat de regie een andere toon zet met nogal wat komische toetsen. In die zin ervoeren we de finale als een soort anticlimax. We hadden Wilhelm en Mignon een gans andere toekomst toegewenst.

Regisseur Vincent Boussard kiest voor een theater-in-het-theater aanpak. Dat is natuurlijk te rechtvaardigen omdat de meeste personages in de opera aan het theater gelinkt zijn. Tegelijkertijd creëert hij daarmee protagonisten die een beetje kunstmatig overkomen, bijna als sprookjesfiguren. Wat dan weer een beetje vloekt met de finale. Maar alles bij elkaar vonden we de enscenering zeker boeiend, hoewel twee interventies van Mignon gekleed in jeans enige vragen opriepen.

Muzikaal was de voorstelling in Luik alleszins op een hoog niveau. Dirigent Frédéric Chaslin werd na afloop terecht toegejuicht door het enthousiaste publiek. Samen met het orkest van de ORW bracht hij een feilloze en spannende interpretatie van Thomas’ partituur. De zangers werden op geen enkel moment overstemd en op gepaste momenten liet hij zijn orkest ademen en konden we genieten van heerlijke klankbogen. Minder geluk had het koor van de ORW dat zich systematisch achteraan op het toneel (de toeschouwersruimte van het theater op de scène) bevond en dus minder sterk over kwam.

Stéphanie d’Oustrac schittert in titelrol

 Het is opvallend hoe weinig Belgische zangers er in slagen om een grote internationale carrière uit te bouwen en het is dan ook prettig te zien wanneer een jonge artieste, in dit geval de sopraan Jodie Devos, zich kan doorzetten. Als een verleidelijke en wispelturige Philine speelde ze met hart en ziel een rol die haar op het lijf geschreven lijkt. Tegelijkertijd wist ze de soms aartsmoeilijke coloraturen van haar rol feilloos en zonder onaangenaam klinkende hoge noten te overwinnen, met als hoogtepunt de grote aria “Je suis Titania”. Echt genieten ! In haar schaduw, zoals het verhaal het wil, schitterde ook de Franse mezzosopraan Stéphanie d’Oustrac in de titelrol. Haar ingetogen vertolking van Mignons aria “Connais-tu le pays” was een van de kippenvelmomenten van de voorstelling. Beide dames kregen repliek van de Franse tenor Philippe Talbot die zijn slanke, in de hoogte misschien soms een beetje genepen stem met veel stijlgevoel inzette als Wilhelm Meister. De Franse bas Jean Teitgen was een indrukwekkende, sonore Lothario en Roger Joakim een geloofwaardige Jarno.

Mignon is zeker de moeite waard om te ontdekken, zeker wanneer de opera gebracht wordt zoals momenteel in Luik. Dat kan nog tot volgend weekend.

Hugo Delava