Kaerstmis anno 2024. Tevredenheid woont in het kleine, beste lezers, waar zonnestralen door takken schijnen. Om Jacob Israël de Haan te parafraseren: “Naar vriendschap -met DNO- zulk een mateloos verlangen”. Maar toch ook, aan de andere kant, steeds meer bewustwording van de gedachte, die wij van ganser harte delen: de iconische aria Nessun Dorma! Laat niemand slapen! (Dat wil zeggen: “Trap er niet meer in!”)
Read More →
Macbeth. Allereerst, de laatste noot klinkt nog na, en de eerste “bravo”-roepers, niet zelden kantoorklerken uit Nieuwegein die hun echtelijk-onderdrukte instincten rauw en hittig uitleven of van mening zijn dat degene die het eerst “bravo” roept, van een operakennis getuigt met een uitzonderlijk hoog Korenhof-gehalte plus diens opgewekte natuur.
Read More →
DNO en het institutioneel falen. De Verelendung van Leidseplein naar Muzietheater 1 (Audi) en Muziektheater 2 (De Lint) stemt tot diepe treurigheid maar moet toch eens, Marx indachtig, tot een ingrijpende omwenteling leiden. De Schlemperei aan de Amstel is bezig zichzelf te ondermijnen doordat operagangers zich steeds vaker realiseren dat zij in het ootje worden genomen door de firma “Zing Vecht Huil Bid Lach Werk en Bedonder”, hét adres voor gesubsidieerde etikettenzwendel.
Read More →
Le lacrime di Eros. De Pasticcio aan de Amstel draagt de titel “Le lacrime di Eros” (De tranen van Eros), waarmee gezegd wil zijn dat in muzikaal Florence van de late 16e en vroege 17e eeuw de liefde allesbehalve zoetsappig was. Wanneer men op enige levenservaring mag bogen, weet men dat “de liefde” altijd al onlosmakelijk met “tranen” gepaard gaat. Jus heeft aardappels nodig, anders krijg je een onverteerbaar plasje vet op je bord.
Read More →
Blauwbaards Burcht. Het Philzuid onder leiding van Duncan Ward. Dat is een goed stel hoor! Allereerst was de fijnafstemming tussen solisten en orkest prima de luxe, een buitengewone prestatie wameer het orkest niet onder maar achter de solisten wordt opgesteld, conform de opera concertante waar we hier toch eigenlijk mee te maken hadden..
Read More →
Nationale Opera van Oekraïne brengt La Bohème. De opera wordt geregisseerd door de Belgische regisseur Jean François D’Hondt, die erin slaagt om Puccini’s ontroerende verhaal over liefde en verlies opnieuw tot leven te brengen. De cast bestaat uit 120 medewerkers, waaronder topsolisten, een prachtig koor en een volledig symfonieorkest, die samen zorgen voor een prachtige muzikale beleving.
Read More →
Andriy Zholdak. “Na de meldingen van grensoverschrijdend gedrag heeft de directie ervoor gekozen om de repetities door te laten gaan, met Zholdak in het auditorium en niet op het toneel. Dit, terwijl de danseres die ongewenst betast was, had aangegeven hier niet mee akkoord te gaan. Wat vindt de wethouder van dit besluit van de directie?”
Read More →
Andriy Zholdak. “Wat de recensenten niet weten, is dat de chaos op het toneel een gevolg is van wat zich sinds april achter de schermen heeft afgespeeld. Regisseur Zholdak is autoritair en gedraagt zich uiterst onvoorspelbaar. Een danseres wordt ongewenst betast. Zij zal zich uiteindelijk, nog voor de première, terugtrekken uit de productie, omdat de directie van De Nationale Opera besluit door te gaan met de regisseur.“
Read More →
Salome. Vooral Jacquelyn Wagner (Salome) was soms volledig onverstaanbaar, maar dat lag niet alleen aan het orkest, maar ook aan de casting. Jacquelyn Wagner is (net als Malin Byström, laat u niets wijs maken) niet de dramatische sopraan die een ontspoorde Salome geloofwaardig over het voetlicht kan brengen.
Read More →
La Fiamma. Carlo Rizzi van wie wij zijn interesse en liefde voor minder bekende werken kennen gaf een overrompelende lezing van deze enorm veeleisende partituur, af en toe iets te luid maar met ferme hand de handeling met grote spanningsbogen dan wel met uiterst detail de meer intieme scenes aan elkaar koppelend zonder een moment de spanning te laten zakken, chapeau!
Read More →
Peter Grimes. John Findon is de jonge tenor die de zieke Issachah Savage verving in de titelrol. Findo stapte last minute in de rol, die hem als een handschoen past. Een zeldzaam type tenor, die tot in het pianissimo een diepe baritonale schatkelder laat horen.
Read More →
Masterclass ! Je voert je gekozen aria uit voor een vals glimlachende Diva. Als je de hele aria in één keer mag uitzingen, weet je zeker dat je voor elke noot afgekraakt zal worden. Vervolgens gaat het een half uur óf over ademhaling (“die adem moet ergens blijven”, “die adem is je vriend én vijand”, etc. etc.) óf over het karakter van de aria, waar jij niets van begrepen hebt (“Un bel di vedremo lijkt een romantische dagdroom, maar is in wezen een aanklacht tegen het Westerse kolonialisme; ik wil dat terughoren.”)
Read More →
Geachte redactie. Ik ben al 30 jaar trouwe bezoeker van het Muziektheater, maar ben nu toch ernstig teleurgesteld in uw handelwijze, en voel mij door u nu “herhaaldelijk” bedrogen en opgelicht.
Read More →
Rigoletto bij DNO. A suitable case for treatment. De regie moge dan ernstig vermodderd zijn, met Erasmus zeggen wij “Etiam inter vepres rosae nascuntur.” (“Ook onder doornstruiken groeien rozen.”). En die roos was Aigul Khismatullina, de coloratuursopraan die Gilda zingt, met een o zo fraai, evenwichtig, opjubelend stemgeluid en een verbazingwekkende techniek.
Read More →
Gelukkig begrijpen de meeste kermisgangers nog net dat een bezoek aan een operavoorstelling iets anders is dan aan de Toppers of de Efteling. De Italiaanse krant La Stampa kon in een, overigens lovende, recensie van Tosca het niet nalaten om met afschuw te sneren naar ‘Duitsers in korte broeken en op sandalen met witte sokken aan’. Dat de sandalen-schuifelaars niet hetzelfde decorum hanteren als de Italianen, die wél zeer goed gekleed gaan, is nog tot daar aan toe. Zeer vervelend wordt het als de kortebroekers hele gesprekken voeren tijdens de uitvoering. Uw scribent voelde plaatsvervangende schaamte toen er stelselmatig op de verkeerde momenten werd geklapt. Voor straf zouden ze van de zij de Romeinse Engelenburcht – waar het verhaal van Tosca is gesitueerd – gesodemieterd moeten worden, schoot even door het hoofd van uw penvoerder.
Read More →
Der Bettelstudent. Met de geweldige 2024 uitvoering van dit absolute wereldsucces in de operettegeschiedenis bevestigt het Lehár Festival wederom zijn voortreffelijke reputatie.
Read More →
Kortom, het werd een concert zonder grote momenten van pathos, een programma zonder verrassingen, al met al vlak en voor de hand liggend. Jammer, een gemiste kans. Puccini verdient beter.
Read More →
Turandot. Hoewel wij geen weet hebben van een grootindustrieel uit de jaren twintig die een tekst als “E benedetto sia il dolor, per questa gioia che ci dona, un Dio pietoso” (“Moge mijn verdriet zelf gezegend zijn voor deze vreugde die ons gegeven is door een medelijdende God”), overheersten tijdens deze avond de uitmuntende kwaliteiten van solisten, koor, orkest en dirigent.
Read More →
DNO “Giftige ideologie inzake kunst”. “Haar eerste grote solo beslissing was om een al geboekte nieuwe opvoering van Verdi’s Otello te cancelen vanwege ‘het voortschrijdend inzicht dat een volledig wit team, óók de vertolker van Otello, problematisch is. Dit voelde niet meer goed met de huidige veranderingen in onze maatschappij… Otello in een hedendaagse vorm kan alleen maar in een team van kleur.’ (…) Een witte tenor kan dus volgens haar niet de rol spelen van een generaal uit Noord-Afrika die jaloers wordt op zijn vrouw.”
Read More →
Fidelio debacle: “lastig om te volgen”. “Van het uitbeelden van het Fidelio-verhaal was dan ook in geen enkel opzicht sprake: wij belandden in een gifkleurig armageddon, een kwaadaardig visueel kankergezwel, een zwaveldampend rutspitsig hoetelwerk dat erop uit was Beethoven postuum te kruisigen.”
Read More →
