Das Theater mit dem Regietheater – die Oper braucht ihre Würde zurück! Gedanken aus dem Hotpot Dit boek is een venijnige maar relevante aanklacht tegen het kwaadaardige gezwel dat Regietheater heet. Na een gedegen inleiding ontspruit aan aan de “Hotpot” een variëteit aan aanklachten tegen het Regietheater, rijkelijk voorzien van beschouwingen, (soms poëtische) gedachten, citaten en illustraties.
Read More →
La Révolution de Carmen Carmen, ja die opera kennen wij wel, een werkje van de Franse componist Georges Bizet, die verzuimde de derde en vierde akte met 75% in te korten. Daarop is helemaal geen visie nodig, laat staan “een nieuwe visie”. Inkorting? Ja! Die is wél nodig zodat het publiek niet gedehydrateerd het theater uitstrompelt.
Read More →
Idomeneo, Re di Creta.Groot respect hadden wij voor de voortreffelijke bijdragen van Anna El-Khashem (Anna) en Jacquelyn Wagner (Elettra). Verbazingwekkend hoe snel zij zich hadden hersteld van de ernstige trauma’s die zij opliepen door publiekelijk te moeten meewerken aan de schabouwelijke openbare terechtstelling van Ludwig von Beethoven, met diabolisch leedvermaak op poten gezet door het vermodderde artistieke misgewas Andriy Zholdak.
Read More →
Der fliegende Holländer – Volbloed Wagnerianen tolereren minzaam Der fliegende Holländer, maar geven toch duidelijk de voorkeur aan de Ring en “de” Tristan. Eigenlijk is de Holländer een sympathiek stukje beginnerswerk, is de achterliggende gedachte. Want was De Grote Meester niet ooit zelf van mening dat zijn jeugdwerk onvolledig was?
Read More →
Kirill Kozlovski. ‘Night of the Opera’ met Kirill Kozlovski. Carmen, de Barbier van Sevilla, La Mort de Thaïs en vele andere prachtige melodieën. Kirill Kozlovski brengt indrukwekkende piano-arrangementen. Een uniek recital met een unieke pianist!
Read More →
Die ersten Menschen. In een DNO seizoen waarin slechts 1 Italiaanse opera voorkomt (Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen), namelijk de hernomen psychopathische Rigoletto (geen Bellinini, geen Donizetti, geen Mascagni…), is de herneming van Die Ersten Mensen een besluit dat wij, de hardwerkende Nederlanders in het land, pas later het magistrale zullen kunnen inzien. Voorlpig is het privilege voorbehouden aan de Mensen van Nu.
Read More →
Kaerstmis anno 2024. Tevredenheid woont in het kleine, beste lezers, waar zonnestralen door takken schijnen. Om Jacob Israël de Haan te parafraseren: “Naar vriendschap -met DNO- zulk een mateloos verlangen”. Maar toch ook, aan de andere kant, steeds meer bewustwording van de gedachte, die wij van ganser harte delen: de iconische aria Nessun Dorma! Laat niemand slapen! (Dat wil zeggen: “Trap er niet meer in!”)
Read More →
Macbeth. Allereerst, de laatste noot klinkt nog na, en de eerste “bravo”-roepers, niet zelden kantoorklerken uit Nieuwegein die hun echtelijk-onderdrukte instincten rauw en hittig uitleven of van mening zijn dat degene die het eerst “bravo” roept, van een operakennis getuigt met een uitzonderlijk hoog Korenhof-gehalte plus diens opgewekte natuur.
Read More →
DNO en het institutioneel falen. De Verelendung van Leidseplein naar Muzietheater 1 (Audi) en Muziektheater 2 (De Lint) stemt tot diepe treurigheid maar moet toch eens, Marx indachtig, tot een ingrijpende omwenteling leiden. De Schlemperei aan de Amstel is bezig zichzelf te ondermijnen doordat operagangers zich steeds vaker realiseren dat zij in het ootje worden genomen door de firma “Zing Vecht Huil Bid Lach Werk en Bedonder”, hét adres voor gesubsidieerde etikettenzwendel.
Read More →
Le lacrime di Eros. De Pasticcio aan de Amstel draagt de titel “Le lacrime di Eros” (De tranen van Eros), waarmee gezegd wil zijn dat in muzikaal Florence van de late 16e en vroege 17e eeuw de liefde allesbehalve zoetsappig was. Wanneer men op enige levenservaring mag bogen, weet men dat “de liefde” altijd al onlosmakelijk met “tranen” gepaard gaat. Jus heeft aardappels nodig, anders krijg je een onverteerbaar plasje vet op je bord.
Read More →
Blauwbaards Burcht. Het Philzuid onder leiding van Duncan Ward. Dat is een goed stel hoor! Allereerst was de fijnafstemming tussen solisten en orkest prima de luxe, een buitengewone prestatie wameer het orkest niet onder maar achter de solisten wordt opgesteld, conform de opera concertante waar we hier toch eigenlijk mee te maken hadden..
Read More →
Nationale Opera van Oekraïne brengt La Bohème. De opera wordt geregisseerd door de Belgische regisseur Jean François D’Hondt, die erin slaagt om Puccini’s ontroerende verhaal over liefde en verlies opnieuw tot leven te brengen. De cast bestaat uit 120 medewerkers, waaronder topsolisten, een prachtig koor en een volledig symfonieorkest, die samen zorgen voor een prachtige muzikale beleving.
Read More →
Andriy Zholdak. “Na de meldingen van grensoverschrijdend gedrag heeft de directie ervoor gekozen om de repetities door te laten gaan, met Zholdak in het auditorium en niet op het toneel. Dit, terwijl de danseres die ongewenst betast was, had aangegeven hier niet mee akkoord te gaan. Wat vindt de wethouder van dit besluit van de directie?”
Read More →
Andriy Zholdak. “Wat de recensenten niet weten, is dat de chaos op het toneel een gevolg is van wat zich sinds april achter de schermen heeft afgespeeld. Regisseur Zholdak is autoritair en gedraagt zich uiterst onvoorspelbaar. Een danseres wordt ongewenst betast. Zij zal zich uiteindelijk, nog voor de première, terugtrekken uit de productie, omdat de directie van De Nationale Opera besluit door te gaan met de regisseur.“
Read More →
Salome. Vooral Jacquelyn Wagner (Salome) was soms volledig onverstaanbaar, maar dat lag niet alleen aan het orkest, maar ook aan de casting. Jacquelyn Wagner is (net als Malin Byström, laat u niets wijs maken) niet de dramatische sopraan die een ontspoorde Salome geloofwaardig over het voetlicht kan brengen.
Read More →
La Fiamma. Carlo Rizzi van wie wij zijn interesse en liefde voor minder bekende werken kennen gaf een overrompelende lezing van deze enorm veeleisende partituur, af en toe iets te luid maar met ferme hand de handeling met grote spanningsbogen dan wel met uiterst detail de meer intieme scenes aan elkaar koppelend zonder een moment de spanning te laten zakken, chapeau!
Read More →
Peter Grimes. John Findon is de jonge tenor die de zieke Issachah Savage verving in de titelrol. Findo stapte last minute in de rol, die hem als een handschoen past. Een zeldzaam type tenor, die tot in het pianissimo een diepe baritonale schatkelder laat horen.
Read More →
Masterclass ! Je voert je gekozen aria uit voor een vals glimlachende Diva. Als je de hele aria in één keer mag uitzingen, weet je zeker dat je voor elke noot afgekraakt zal worden. Vervolgens gaat het een half uur óf over ademhaling (“die adem moet ergens blijven”, “die adem is je vriend én vijand”, etc. etc.) óf over het karakter van de aria, waar jij niets van begrepen hebt (“Un bel di vedremo lijkt een romantische dagdroom, maar is in wezen een aanklacht tegen het Westerse kolonialisme; ik wil dat terughoren.”)
Read More →
Geachte redactie. Ik ben al 30 jaar trouwe bezoeker van het Muziektheater, maar ben nu toch ernstig teleurgesteld in uw handelwijze, en voel mij door u nu “herhaaldelijk” bedrogen en opgelicht.
Read More →
Rigoletto bij DNO. A suitable case for treatment. De regie moge dan ernstig vermodderd zijn, met Erasmus zeggen wij “Etiam inter vepres rosae nascuntur.” (“Ook onder doornstruiken groeien rozen.”). En die roos was Aigul Khismatullina, de coloratuursopraan die Gilda zingt, met een o zo fraai, evenwichtig, opjubelend stemgeluid en een verbazingwekkende techniek.
Read More →
