Der Vampyr – smakeloze schertsvertoning

Wat kunnen eerste indrukken bedriegen ! Toen we het decor en de kostuums voor de heksensabbat waarmee “Der Vampyr” begint zagen, waren we onmiddellijk onder de indruk en dachten we een mooie opera-avond tegemoet te kunnen zien. Niets bleek minder waar in een productie die naar mate de avond vorderde steeds meer ontspoorde en eigenlijk slechts om één reden de moeite van het schrijven van een recensie waard is: de medemens waarschuwen voor het perverse schouwspel waarvan we getuige waren.

Het verhaal van “Der Vampyr” is indirect gebaseerd op de novelle “The vampyre” die een zekere John Polidori, een Engelse arts, in 1819 publiceerde en waarin waarschijnlijk voor het eerst het beeld van de “gentleman-vampier” opgevoerd werd. Oorspronkelijk werd de novelle trouwens onterecht toegeschreven aan een beroemde patiënt van Polidori, niemand minder dan Lord Byron. En hier roken regisseur Ersan Mondtag en zijn team hun kans. Der Vampyr bevat namelijk, net zoals andere romantische opera’s van bij voorbeeld Weber uit dezelfde periode, gesproken dialogen en dat kan natuurlijk niet zijn !

In plaats daarvan werden een paar nieuwe personages geïntroduceerd: Astarte de vampierenleidster, de wandelende Jood Ahasverus en, last but not least, een verwijfde en passend in het roze geklede versie van Lord Byron. Deze schertsfiguren vulden de “leegtes” tussen de muzikale nummers op met gezanik waarbij vooral het christen- en jodendom afgekraakt werden (aan de islam durfde men zich zoals gebruikelijk niet te wagen) en verder nog wat over koetjes en kalfjes geleuterd werd. Lord Byron gaf ook nog een rocknummer ten beste en het moet gezegd worden, de prestatie van onze eigen Benny Claessens (o.a. bekend van het geslacht De Pauw) mocht er zijn, alleen speelde hij op de verkeerde locatie: tegenover de opera van Hannover ligt het GOP Varieté-Theater waar zijn fratsen waarschijnlijk meer op hun plaats zouden zijn. Al bij al een verkrachting van de opera van Marschner die we zelf trouwens ook niet meteen tot de meesterwerken van het muziektheater zouden rekenen.

Helaas werd deze schertsvertoning ook nauwelijks verzacht door een sterke vertolking van Marschners partituur. Op de prestatie van het orkest van de Oper Hannover onder leiding van Stephan Zilias is weinig aan te merken maar de meeste solisten waren wat licht voor hun rol. Dit gold in de eerste plaats voor de Duitse tenor Norman Reinhardt die zich als Aubry voortdurend moest forceren in een poging zich hoorbaar te maken. Iets beter verging het bariton Michael Kupfer-Radecky die een geloofwaardige vampier neerzette ondanks een paar uitschuivers tijdens zijn openingsaria. De Argentijnse sopraan Mercedes Arcuri wist ondanks wat moeite in het hoge register een verleidelijke Malwina neer te zetten. Beste element in de bezetting was de Georgische bas Shavleg Armasi die met ronkende tonen indruk maakte als Lord Davenaut, Malwina’s vader en in deze enscenering om onduidelijke redenen een oliebaron.

Om verschillende redenen zijn we niet snel geneigd om naar premières te gaan. Niet alleen is de première o.a. door stress zelden de beste voorstelling, de solisten zijn vaak vermoeid door de voorafgaande repetities en dat laat zich ook horen.

De claque

Maar er is nog een reden en dat is het publiek. Ook in Hannover werden we geconfronteerd met de aanwezigheid in de zaal van een groepje mensen die gelieerd zijn aan de productie of de medewerkers en die bij het minste begonnen te juichen en te roepen om hun enthousiasme over het vertoonde kenbaar te maken. Een wat goedkope manier om het boegeroep van de echte operaliefhebber te overstemmen en een vals gevoel van triomf te kunnen geven. Zo werd de mislukking die deze productie van Marschners “Der Vampyr” ongetwijfeld is, enigszins onder tafel geschoven.

Hugo Delava