Killian’s playing was a solid and potent spine to the evening’s music-making, even if little thought was given to aural balance within the venue, with the proximity of piano and vocalist frequently drowning out the latter.
Die wohl stets der Inszenierung geltenden wenigen Buhrufe gingen im tosenden, rhythmischen Schlußapplaus mit unzähligen lauten Bravorufen und Füße stampfen unter. Es wurde zu einem dieser magischen Abende, welche man sich an den Bayreuther Festspielen erhofft.
“Hallo Bandoeng” is a song by the Dutch levenslied singer Willy Derby (real name: Willem Frederik Christiaan Dieben, 1886-1944). It was released in 1929 and sold more than 50,000 copies, an astronomical number for that time.
Er was een comité van verontruste burgers met het hart op de juiste plaats, dat met een spandoek “Heesters Raus” zwaaide. De taal van de slogan leek ons echter niet geheel te rijmen met de inhoud. Als het gevaar Heesters Nederland zou moeten verlaten, waarom dan deze hartenkreet neergepend in het Duits?
Accueil, placement, confort, respect strict de l’horaire, du timing du récital confirment l’exigence et la qualité du Festival de Peralada. Il réduit sa voilure pour raisons techniques – le grand théâtre en plein air, en pleine réfection, ne sera prêt qu’en 2025 au mieux, riche de 1250 places – Mais il ne réduit en rien la qualité de sa programmation. Le récital de ce soir, malgré nos passagères réticences, le démontre brillamment.
Venendo ora alla regia, dobbiamo anzitutto osservare come questa produzione in realtà sia la ripresa di un’edizione del 2018 ad opera dello stesso regista Michele Mariani, il quale si prende la libertà (o per meglio dire l’arbitrio) di trasporre la vicenda negli anni ’50 del XX secolo. Il richiamo esplicito è al cinema di Federico Fellini, in particolare a titoli come “La dolce vita”.
“Puccini lovers pushed into ultra-right-wing political corner: “The story of penniless students in 19th-century Paris was moved to the Paris of the 1968 student uprisings. An entirely justifiable choice. But for ultra-right-wing Italians and rigid opera purists, such an intervention counts as a crime against a national symbol, Puccini would no longer be Puccini.”
Puccini-liefhebbers in ultrarechtse hoek gedrukt: “Het verhaal over berooide studenten in 19de-eeuws Parijs werd verplaatst naar het Parijs van de studentenopstanden in 1968. Een alleszins te verdedigen keuze. Maar voor ultrarechtse Italianen en starre opera-puristen geldt zo’n ingreep als een misdaad tegen een nationaal symbool, Puccini zou Puccini niet meer zijn.”
Nu, een halve eeuw later, kunnenn we zien zien dat de spektakelmaatschappij heeft gezegevierd. En opera is een van de slachtoffers.
Insomma, lo spettacolo per lo spettacolo.