Er was een comité van verontruste burgers met het hart op de juiste plaats, dat met een spandoek “Heesters Raus” zwaaide. De taal van de slogan leek ons echter niet geheel te rijmen met de inhoud. Als het gevaar Heesters Nederland zou moeten verlaten, waarom dan deze hartenkreet neergepend in het Duits?
Accueil, placement, confort, respect strict de l’horaire, du timing du récital confirment l’exigence et la qualité du Festival de Peralada. Il réduit sa voilure pour raisons techniques – le grand théâtre en plein air, en pleine réfection, ne sera prêt qu’en 2025 au mieux, riche de 1250 places – Mais il ne réduit en rien la qualité de sa programmation. Le récital de ce soir, malgré nos passagères réticences, le démontre brillamment.
Venendo ora alla regia, dobbiamo anzitutto osservare come questa produzione in realtà sia la ripresa di un’edizione del 2018 ad opera dello stesso regista Michele Mariani, il quale si prende la libertà (o per meglio dire l’arbitrio) di trasporre la vicenda negli anni ’50 del XX secolo. Il richiamo esplicito è al cinema di Federico Fellini, in particolare a titoli come “La dolce vita”.
“Puccini lovers pushed into ultra-right-wing political corner: “The story of penniless students in 19th-century Paris was moved to the Paris of the 1968 student uprisings. An entirely justifiable choice. But for ultra-right-wing Italians and rigid opera purists, such an intervention counts as a crime against a national symbol, Puccini would no longer be Puccini.”
Puccini-liefhebbers in ultrarechtse hoek gedrukt: “Het verhaal over berooide studenten in 19de-eeuws Parijs werd verplaatst naar het Parijs van de studentenopstanden in 1968. Een alleszins te verdedigen keuze. Maar voor ultrarechtse Italianen en starre opera-puristen geldt zo’n ingreep als een misdaad tegen een nationaal symbool, Puccini zou Puccini niet meer zijn.”
Nu, een halve eeuw later, kunnenn we zien zien dat de spektakelmaatschappij heeft gezegevierd. En opera is een van de slachtoffers.
Insomma, lo spettacolo per lo spettacolo.
Het zogenaamde “regietheater” vermindert in hoog tempo de kennis van het publiek over de opera’s zoals ze door de auteurs zijn geschreven en bedacht. Men wordt misleid door andere verhalen te vertellen en door ondoorgrondelijke betekenissen te insinueren, of erger nog, op te dringen die mijlenverver afstaan van de bedoelingen van componist en librettist.
Mozart c’est une couverture chaude. Avec ma voix, tous ces rôles élégiaques, Tamino, Ottavio, Belcore sont écrits pour une partie de ma voix très confortable. Cela ne me met pas en danger. Mais c’est extrêmement difficile de chanter Mozart. Il y a dans sa musique une forme de simplicité très difficile à retranscrire. Il fait partie de ces compositeurs qui permettent de sentir ce qu’un chanteur a senti, compris.
Il cosiddetto “teatro di regia” sta rapidamente riducendo nel pubblico la conoscenza delle opere come sono state scritte e concepite dagli autori, racconta storie diverse, insinua, o, peggio, spesso impone, significati astrusi e lontanissimi dagli intenti degli autori.