You can have any review automatically translated. Just click on the Translate button,
which you can find in the Google bar above this article.
Een supertenorfestival met indrukwekkende optredens. Maar liefst zeven tenoren strijden om de gunst van de tovenares in Armida. Vier tenoren zijn gegroepeerd rond de woedende heldin in Ermione en er zijn ook twee tenoren die acte de présence geven in Adina. Bovendien is er een korte opera van Offenbach over een zangstudent: een tenor. Samen zijn dat dus 14 tenoren! U zult er wel een paar kennen, maar niet allemaal, en dat is maar goed ook, want dat is wat het festival al vele jaren zo boeiend maakt. Toen Pavol Breslik zijn debuut maakte in ROSSINI in 2001 of Michael Spyres in 2007, kende letterlijk niemand hen. Het wordt in allerlei opzichten een spannend seizoen, dat enorme eisen stelt aan de organisatie. Want er wordt elke dag non-stop gespeeld met meerdere voorstellingen op één dag. De opera’s kunnen weer plaatsvinden in de zalen, waar Rossini nog steeds het beste klinkt, maar er zijn drie bijzondere openluchtvoorstellingen gepland op de Sommerberg, waaronder het Stabat mater op de enorme houten toren met het ongelooflijke 360° panorama en Mendelssohn Bartholdy’s Midzomernachtsdroom op het Waldkonzert (concert in het bos), beide met een wonderbaarlijke akoestiek.
Zoals al vele jaren traditie is, zal Opera Gazet weer verslag doen van het ROSSINI IN WILDBAD 2022.
Muziek: 2,5*
Regie: – (concertant)
Reacties zijn welkom, bij voorkeur onder dit artikel en niet op Facebook, waarvan de meeste recensenten geen lid zijn.
ARMIDA
Na de met hindernissen bezaaide editie 2021 kan Rossini in Wildbad dit jaar weer op zijn vertrouwde locaties terecht. Het valt daarbij wel op dat de producties dit maal slechts twee keer gespeeld worden, terwijl in het verleden drie opvoeringen gebruikelijk waren. Is dit een stap terug of gewoon een aanpassing van het aanbod aan de vraag ? Het valt niet te ontkennen dat we tijdens de laatste jaargangen een stijgend aantal lege plaatsen telden en ook de voorstellingen die we dit jaar bijwoonden, waren allesbehalve uitverkocht, met uiteraard een uitzondering voor de voorstelling in het Kurtheater, maar daar kunnen sowieso slechts honderdvijftig toeschouwers een plaats vinden.
De laatste jaren wordt het programma van Rossini in Wildbad vooral gedicteerd door het platenlabel Naxos dat blijkbaar kost wat kost het volledige oeuvre van Rossini in zijn catalogus wil. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat dit jaar drie opera’s van de componist op het programma stonden en er geen ruimte meer was voor een ontdekking van een andere componist.
Als opener werd gekozen voor Armida, een compositie die in 1817 het nieuw opgebouwde Teatro San Carlo in Napels inwijdde. Deze opera is vooral bekend omwille van de aanwezigheid van maar liefst zes rollen voor tenor, hetgeen waarschijnlijk een unicum is in de ganse operageschiedenis. Vraag is alleen of dit een voordeel is. Zelf zagen we de opera al een paar keer en we rekenen Armida zeker niet tot het beste wat Rossini produceerde. Al deze tenoren zorgen voor een bepaalde eentonigheid, hun aria’s zijn ook niet allemaal top en het is ook moeilijk om voor alle rollen iemand te vinden die tegen zijn taak is opgewassen, al worden vaak meerdere rollen door dezelfde zanger gezongen. De titelrol, geschreven voor Isabella Colbran, wordt bovendien gezien als de zwaarste in alle Rossini-opera’s. De hoogtepunten uit de partituur zijn Armida’s aria “D’amore al dolce impero” en een trio voor tenoren “In quale aspetto imbelle”.
Armida brengen is dus een echte uitdaging en het zal niemand verbazen dat de concertante voorstelling die we in Wildbad hoorden, heel wat wensen onvervuld liet.
De hoofdoorzaak hiervoor is te zoeken bij dirigent José Miguel Perez-Sierra, die zijn orkest onvoldoende onder controle wist te houden. In Wildbad is er geen orkestbak, het orkest zit op hetzelfde niveau als het publiek, waardoor alles sowieso luid klinkt. Als de dirigent dit klankbeeld onvoldoende corrigeert beginnen koor en solisten steeds luider te zingen (we vermijden hier bewust andere werkwoorden) en ontstaat een hels kabaal door een strijd die nooit door de solisten gewonnen kan worden. Erg jammer, vooral ook omdat enkele van de solisten zich bij de andere producties van een veel betere kant konden tonen.
Eén man stak, net als vorig jaar, letterlijk en figuurlijk met kop en schouder boven de anderen uit: de Amerikaanse tenor Michele Angelini herhaalde zijn prachtprestatie van enkele jaren geleden in “Matilde di Shabran”. Mooi timbre, schitterend geprojecteerde hoge noten en vocale versieringen die zich kunnen meten met iemand als Rockwell Blake, kortom een perfecte casting.
In de hoofdrol was oorspronkelijk de Amerikaanse stersopraan Angela Meade met veel tromgeroffel aangekondigd tot enkele weken geleden bleek dat ze had afgezegd. We hoorden hierover onder het publiek nogal wat gemor bij mensen die speciaal voor Meade afgezakt waren naar het Zwarte Woud, het laattijdig bekend maken van de solisten is trouwens een oud zeer in Wildbad. Met de Spaanse Ruth Iniesta werd een niet onaardige vervangster gevonden die een mooie “D’amore al dolce impero” bracht maar in de wat dramatischer taferelen (en zeker met het luid spelende orkest) toch wel een maatje te klein bleek.
De andere rollen bestaan uit een aria of een duet en zijn dus eerder fragmentarisch. Positief vielen vooral de Spaanse tenor Moisés Marin op als een charismatische Goffredo en Patrick Kabongo als een muzikaal verfijnde Gernando. Het Krakaus Filharmonisch Orkest en Koor zijn de laatste jaren vaste gasten in Wildbad en kennen ondertussen hun Rossini.
Samengevat: een voorstelling die geen blijvende indruk heeft nagelaten. Laten we hopen dat de opname die ongetwijfeld zal verschijnen een en ander kan corrigeren.
Hugo Delava
