AÏDA, zoals Aïda kan en moet zijn

In menige (Duitse) publicatie, de lijfbladen van Mensen van Nu, is te lezen dat deze begrippen uiteraard “achterhaald” zijn. Immers, wat is “waar”, wat is “mooi”, en vooral: wat is “goed”? En zijn deze begrippen (nog) van toepassing op de opera? Of toch liever “onwaarachtig”, “lelijk” en “falsifiërend”, zoals men deze kwalificaties moeiteloos op allerlei soorten vormen van Regietrash en op de geschriften van hun pseudo-intellectuele adepten kan toepassen?

Laat ons u zeggen: een opera in elkaar draaien is in principe heel eenvoudig, met zeer grote nadruk op “in principe”. Men heeft “slechts” nodig: een fijne cast en een fijn orkest, een dirigent die zich niet laat verleiden om de ouverture na de eerste akte te spelen, en een intelligente opgewaardeerde toneelmeester (regisseur) die verstand van opera heeft en over de vaardigheid beschikt om een libretto te lezen en hieraan gestalte te geven, en begrijpt dat de regie het frame voor de opera vormt en de muziek/zang de essentie. En ja, inderdaad, iemand die het geheel organiseert, de cast, het orkest, etc. etc.

In de reguliere operahuizen groeit langzamerhand een geïndoctrineerd publiek op dat nog nooit een “normale opera” heeft gezien, een publiek dat weinig weet heeft van “ein Geist [geht] gewaltig fort in’s Ewige des Wahren, Guten, Schönen“. Wordt Violetta als straathoer opgevoerd, dan zal dat zo wel wezen, zo ondergaat men lijdelijk de uitwassen de incompetentie.

Maar… er zijn operaliefhebbers die zich niet bij deze teloorgang neerleggen. Een van hen is Michael Vaccaro, de oprichter en artistiek directeur van Opera Classica Europa. Sinds 2004 verzorgt hij zijn eigen operaproducties, meestal “open air”, op prachtige locaties binnen en buiten Europa. Librettogetrouw en vaak met zeer fraaie decors.

Michael Vaccaro werd geboren in Frankfurt am Main en groeide op in Philadelphia / USA. In 1972 begon hij zijn zangopleiding en in 1977 won hij het concours van de “Licia Albanese Puccini Foundation”. In 1988 keerde hij terug naar Duitsland en vertolkte hij als tenor diverse rollen in de grote operahuizen. Op zijn repertoire staan rollen als “Ernesto” in Don Pasquale, “Tonio” in La Fille du Regiment, “Tamino” in “Die Zauberflöte”, “Lindoro” in L’Italiana in Algeri, “Acis” in Acis and Galatea en andere.

Monika Falcon als Aïda, hier niet in Bad Schwalbach, maar in Ravenna

Sinds 2004 runt hij daarnaast zijn Opera Classica. Wij woonden op 8 augustus  Aïda bij in Bad Schwalbach. Er hadden zich zo’n 700 gasten in het Kurpark verzameld die de venijnige kou trotseerden om een pracht van een voorstelling bij te wonen. Een Aïda, geregisseerd door Vaccaro zelf, die zich niet in een koffiebranderij (slavin! discriminatie) of op het ministerie van Buitenlandse Zaken (koloniale macht!) afspeelt, maar librettogetrouw in het oude Egypte. Dat betekent dus: beelden van farao’s, pilaren, muurschilderingen… The works!

Het uitstekende orkest onder leiding van Hans-Friedrich Härle (tot innige vreugde stemmende trompetten) en de goede tot zeer goede solisten maakten er een uitermate genoeglijke opera-avond van. Zonder de andere solisten te kort te doen willen wij er toch twee uitlichten. Radamès, de Egyptische generaal met liefdesperikelen, werd vertolkt door een voortreffelijke Martin Mühle. Een krachtige heldentenor, die de nuance niet uit de weg gaat. Onze persoonlijke heldin was de tot slaaf gemaakte . Ethiopische koningsdochter Aida, vertolkt door de Litouwse Monika Falcon. Een sopraan die men met enig recht “hemels” zou kunnen noemen (een nuttige eigenschap, gezien haar treurig lot). “DEM SCHOENEN” in alle betekenissen van   woord. Monika Falcon debuteerde in 2016 in “Pagliacci” bij de Opera Classica. En al in 2019 zong zij de rol van Desdemona bij de Berliner Philhamoniker onder leiding van Zubin Mehta. In 2019-2020 debuteerde zij als Aïda in het Ravenna Festival in een regie Christina Mazzavillani Muti (echtgenote van).
Wat een parel van een zangeres!

Opera Classica komt met enige regelmaat naar Nederland, of treedt op in plaatsen vlak over de grens. Wij raden u van harte aan hun speelplan in de gaten te houden.

De vreugde en ontroering van de Echte opera. Ze bestaan nog. Voor u als toeschouwer een kleine (reis)inspanning met een overweldigende beloning.

Olivier Keegel

.