Als derde productie van het 33^e Rossini in Wildbad Festival werd gekozen voor de farsa “Adina, ovvero il califfo di Bagdad”. In tegenstelling tot de andere farsen die Rossini aan het begin van zijn carrière schreef, gaat het hier om een werk uit zijn rijpere periode. Gecomponeerd in 1818 voor Lissabon kende de opera om onbekende redenen zijn creatie pas in 1826. Overigens heeft Rossini niet veel moeite gedaan voor Adina: slechts drie nummers werden voor deze opera gecomponeerd, verder werd er geleend uit de vroegere opera Sigismondo of beroep gedaan op een medewerker. In Wildbad werd de partituur aangevuld door een trio afkomstig uit La schiava di Bagdad van Giovanni Pacini.

Het verhaal van de opera kent veel overeenkomsten met Die Entführung van Mozart. De kalief staat op het punt te huwen met Adina, maar die is eigenlijk verliefd op Selim. Wanneer Selim haar komt schaken, worden de geliefden betrapt en ter dood veroordeeld. Wanneer de kalief dankzij een medaillon in Adina zijn verloren dochter herkent, verenigt hij grootmoedig de beide geliefden.

Zoals gezegd werd Adina pas in 1818 gecomponeerd en dat laat zich toch wat voelen. De jeugdige eenvoud van de vroegere farsen maakt plaats voor muzikaal rijpere maar wat aan luchtigheid missende passages waardoor de opera eerder overkomt als semi-seria. Nochtans trekt regisseur Jochen Schönleber resoluut de kaart van de slapstick met overdreven gebaren en mimiek, en de vele weinig subtiele verwijzingen naar de aardbeien uit Adina’s aria “Fragolette fortunate”.

De voorstelling ging door in het Kurtheater, een zaal met een capaciteit van een goeie 150 plaatsen: ideaal voor dit soort kleinschalige werken en jonge zangers, die zich niet dienen te forceren. De Spaanse sopraan Sara Blanch bracht ons enkele jaren geleden reeds in vervoering toen ze in Wildbad de titelrol vertolkte in Matilde di Shabran. De rol van Adina zingt ze uiteraard met twee vingers in de neus, haar vertolking wordt getooid met loopjes, hoge noten en trillers gecombineerd met een geloofwaardig spel. De Mexicaanse bariton Emmanuel Franco is ook een oude bekende. Als echt toneelbeest weet hij het publiek naar zijn hand te zetten maar ook als zanger weet hij indruk te maken. Minder opgetogen waren we van de prestatie van de Venezolaanse tenor César Arrieta, die weinig nuance in zijn zang legde en voortdurend strijd leverde tegen de hogere noten in de partituur – een strijd waar hij geregeld als verliezer uit kwam. We gaven de voorkeur aan zijn stemvakgenoot Aaron Godfrey-Mayes die als Ali, ondanks een wat nasaal timbre, een mooie vertolking ten beste gaf van de aria Pur troppo la donna.

Al bij al een prachtige voorstelling van een opera die nog te onbekend is bij het grote publiek. Laten we hopen dat de CD’s die Naxos zal uitbrengen recht kunnen doen aan deze schitterende opera-avond.

Hugo Delava