ALZIRA in Luik

Alzira 

Alzira is de achtste opera van Verdi en staat hoog op de lijst van zijn minst uitgevoerde werken. Het is bovendien één van de kortste werken,  zo niet het kortste.  Verdi zelf beschreef Alzira later in zijn carrière als een lelijk werk, maar deze kwalificatie lijkt ons alleszins onterecht. Natuurlijk bereikte de componist in zijn rijpere werken een hogere kwaliteit en ook van ontwikkeling van de personages is in de opera nog geen sprake, maar daar staat tegenover dat de koren en sommige aria’s duidelijk een voorbode zijn van wat gaat komen. Zo konden we vooral genieten van de proloog met de aria “Un Inca, eccesso orribile” van Zamoro, en het duet Gusmano–Alzira van het tweede bedrijf. Interessant detail: de opera werd volledig gespeeld, dus ook met de herhaling van alle cabaletta’s.

Het moet gezegd dat het libretto van Salvatore Cammarano ook niet echt helpt om het werk verteerbaarder te maken. Het behandelt de klassieke liefdesdriehoek van de Incaprinses Alzira, haar geliefde Zamoro, een stamhoofd, en Gusmano, de Spaanse gouverneur. In het slot, dat aan Un ballo in maschera doet denken, wordt Gusmano door Zamoro vermoord. De eerste vergeeft echter zijn moordenaar en beide geliefden kunnen verenigd worden.

Helaas had regisseur Jean Pierre Gamarra het verhaal zo niet begrepen. Voor hem belichaamt Alzira het land van de Inca’s en Gusmano de mensen die dat land trachten af te nemen. We kunnen ons voorstellen dat dit tot op de dag van vandaag een thema is in Peru, en bovendien zal de productie ook gespeeld worden in de opera van Lima, maar voor een Europees publiek vonden we dat deze interpretatie weinig meerwaarde biedt. Vooral ook omdat het niet leidde tot een scenisch boeiende voorstelling. Zo beperkte de speelruimte zich tijdens de proloog en het eerste bedrijf tot een stuk grond van enkele vierkante meters waarop de solisten nauwelijks bewegingsruimte hadden. Gevolg was dan ook een erg statische voorstelling die wat ons betreft net zo goed concertant gegeven had kunnen worden.

We zijn vol bewondering voor solisten die de moeite willen doen om een rol in te studeren die ze nadien waarschijnlijk nauwelijks of nooit kunnen herhalen. Het was dan ook met veel vreugde dat we konden vaststellen dat de ORW een niet onaardige rolbezetting had kunnen verzamelen voor dit nauwelijks opgevoerde werk. Sterkste element was voor ons de Italiaanse bariton Giovanni Meoni die in het verleden in Luik al een aantal Verdi-rollen vertolkte en na een lange afwezigheid zijn herintrede deed. Al zijn bijdragen waren een genot voor het gehoor en hij wist toch een minimum aan reliëf te geven aan de rol van Gusmano. Het viel wel op dat hij omzichtig trachtte, waar mogelijk, het hogere register te mijden, een praktijk die ons jaren gelden ook al opviel. De Italiaanse tenor Luciano Ganci hoorden we ook al eerder, zij het niet in Luik, en kennen we als een zanger met een overdaad aan squillo die daar ook graag mee uitpakt. Nochtans wist hij tijdens de voostelling die we bijwoonden af en toe blijk te geven van een aantal tedere momenten. Helaas liet zijn stem hem een paar keer in de steek met enkele gekraakte of valse noten als gevolg. We hopen dat het om een slechte dag gaat en niet om het begin van verval. Zijn landgenote Francesca Dotto was een overtuigende, geëngageerde Alzira met verzorgde coloraturen en een goed projecterende hoogte. De bas Luca Dall’Amico, een bekende in de Luikse opera, was een sonore Alvaro en Roger Joakim maakte wat hij kon van de ondankbare rol van Alzira’s vader.

Niets dan lof ook voor het koor van de ORW dat sterk voor de dag kwam in de toch wel geslaagde koorpassages die Alzira telt. Het huisorkest kent zijn Verdi en speelde met vuur onder leiding van hun nieuwe muziekdirecteur Giampaolo Bisanti.

De zaal was zo goed als uitverkocht en het publiek juichte na afloop van de voostelling de artiesten geestdriftig toe. Blijkbaar kan ook een onbekende Verdi-opera het Luikse publiek behagen. De voorstelling die we bijwoonden was helaas de laatste van de reeks.

Hugo Delava