Masterclass !

Masterclass !

In het 15-jarige bestaan van Opera Gazet hebben wij steeds ons best gedaan om de belangen van operaminnende, gewone volksmensen te behartigen. Menig OG-recensent levert daarvoor graag een aanzienlijke hoeveelheid levensvreugde in. Aangezien “Nederland” onder de verantwoordelijkheid van de hoofdredacteur valt, voelen wij ons genoodzaakt toch elke keer weer de Opera Aanpasserij aan de Amstel te bezoeken om kond te doen van lichte tot ernstige vormen van etikettenzwendel. Immers, wij doen het voor De Mensen en blijven sterk geloven dat men eens bij zinnen komt en het tijdperk van “All’ aards geluk, all’ zonnepracht, All’ geesteslicht en all’ wetensmacht” zal aanbreken. Wij verkeren in de gelukkige omstandigheid dat wij de Ascenseur pour l’échafaud een enkele keer kunnen overslaan omdat wij nooit tevergeefs een beroep doen op onze fantastische en deskundige collega Esther Chayes: Heilig, heilig an’s Herz dir sank, Habe Dank! Esther stelt ons zo in staat weer vat te krijgen op een opknagende levenszin en tijd vrij te maken voor onze diepgewortelde hobby, Mannenzang  OP HELE NOTEN in de Nieuwe Kerk te Katwijk aan Zee

Op Hele Noten !

Mea culpa

Een pijnlijke paradox is dat wij ons, ondanks de tegenwerking der basserolen, altijd stipt aan het Amsterdamse corveerooster hebben gehouden, maar dat wij nog nooit voor Opera Gazet een masterclass bezochten, een ernstige omissie. Maar er is een reden voor. U moet weten, ons denkraam is op onze hoogbejaarde leeftijd tochtig geworden, en er is veel weten uitgewaaid… Echter, het weten is in de schedel vervangen door kwaadaardige aandrangen, geput uit een overvolle lijdensemmer. In het kort (want wat kan u het schelen): een steeds heviger allergie voor masterclasses overheerst mijn geprangde gemoed. Geen misverstand, het is onze eigen onvervreembare afwijking, want Eva Maria Westbroek heeft natuurlijk volkomen gelijk en verdient alle respect als zij zegt dat je “een volgende generatie op weg kunt helpen, daar wil ik me graag voor inzetten.”  Dus nadrukkelijk bevestigd: het ligt aan ons! Gelieve dit in gedachten te houden als u leest wat volgt.

“Do you have any wishes?”

Angst en ambitie

Masterclasses zijn heilige ceremonies waar jonge zangers bijgeschaafd (zouden moeten) worden door de Groten uit de operawereld. De leerling bereidt zich voor. Aria kiezen! Onthoud dat dit niet zomaar een aria is; het is een stuk dat elke centimeter van je vocale bekwaamheid zal laten horen en tegelijkertijd je diepste onzekerheden naar voren zal brengen. De aria, dat ben jij!  Angst en ambitie strijden om voorrang. Je bent  doodsbang maar doet er alles aan om  een façade van elegantie in stand te houden. En dan de warming-up, soms begeleid door de Maestro-Maestra-Diva zelf. De intensiteit van dit deels rituele gedrag kan niet overschat worden: stemoefeningen waar je nog nooit van gehoord heb en die je volkomen onzinnig lijken. JOUW fout! Je zult gedwongen worden geluiden te produceren waarbij de zaal van plaatsvervangende schaamte door de grond wil zakken. Terwijl je stembanden draaien en kronkelen als een krakeling, zal de Diva een houding aannemen van zo-doet-de geniale ik-dat-nu-eenmaal-EN-NIET VOOR-NIETS! Maar jij wilt naar je aria om aan de verschrikkingen van “brrrrr-brrrr-brrrr” en aan de houdklem van het middenrif te ontsnappen. De zaal durf je inmiddels niet meer in te kijken.

“Wrrroah!” “Oh, that was very nice!”

Aanklacht tegen kolonialisme

En dan is daar dan toch eindelijk die aria. Je voert  je gekozen aria uit voor een vals glimlachende Diva. Als je de hele aria in één keer mag uitzingen, weet je zeker dat je voor elke noot afgekraakt zal worden. Vervolgens gaat het een half uur óf over ademhaling  (“die adem moet ergens blijven”, “die adem is je vriend én vijand”, etc. etc.) óf over het karakter van de aria, waar jij niets van begrepen hebt (“Un bel di vedremo lijkt een romantische dagdroom, maar is in wezen een aanklacht tegen het Westerse kolonialisme; ik wil dat terughoren.”)

En dan komen de vriendelijke, vernietigende op- en aanmerkingen, ingeleid door “prachtig gezongen meid, maar toch een paar kleine dingetjes”. De Diva ontrafelt je optreden en maakt opmerkingen die door niemand begrepen worden, maar jij knikt welwillend in een o-ja! houding. Dan zingt de Diva een stukje voor, veel te lang, wat tot het gewenste uitbundige applaus vanuit de zaal leidt. Het slachtoffer mag het weer proberen, en de Diva roept er herhaaldelijk doorheen “Vergeet die ademsteun! Denk aan wie je bent!”. Of: “kaken dicht!” (Elisabeth Schwarzkopf zaliger).

Tafeltje Dekje

En nu het goede nieuws. Wij zagen het licht! Al deze zure en cynische gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon, toen wij de didactische toverformule ontdekten voor een briljante zangerscarrière: Eten Met Mes En Vork! Zie filmpje hieronder.

Olivier Keegel

TAFELTJE DEKJE