Venendo ora alla regia, dobbiamo anzitutto osservare come questa produzione in realtà sia la ripresa di un’edizione del 2018 ad opera dello stesso regista Michele Mariani, il quale si prende la libertà (o per meglio dire l’arbitrio) di trasporre la vicenda negli anni ’50 del XX secolo. Il richiamo esplicito è al cinema di Federico Fellini, in particolare a titoli come “La dolce vita”.
“Puccini lovers pushed into ultra-right-wing political corner: “The story of penniless students in 19th-century Paris was moved to the Paris of the 1968 student uprisings. An entirely justifiable choice. But for ultra-right-wing Italians and rigid opera purists, such an intervention counts as a crime against a national symbol, Puccini would no longer be Puccini.”
Puccini-liefhebbers in ultrarechtse hoek gedrukt: “Het verhaal over berooide studenten in 19de-eeuws Parijs werd verplaatst naar het Parijs van de studentenopstanden in 1968. Een alleszins te verdedigen keuze. Maar voor ultrarechtse Italianen en starre opera-puristen geldt zo’n ingreep als een misdaad tegen een nationaal symbool, Puccini zou Puccini niet meer zijn.”
Er is een trend te bespeuren dat het publiek het zo langzamerhand niet meer pikt. De MET zit halfvol, Het Muziektheater wordt gevuld met behulp van proppers die zich gehuld in regenjas vervoegen op locaties waar millennials en minderjarigen te vinden zijn. Eenmaal de zaal ingelokt gaat het “jonge publiek” zich na een kwartier vervelen waardoor de zaal sprookjesachtig wordt verlicht door elektrieke telefoons en elke opera tot Singspiel wordt gepromoveerd door een levendige publieksparticipatie.
Opera is not a museum !
Direction and music on the one hand and the libretto on the other are barbarically made into unnatural enemies.
Pavarotti meets Alberti is een professionele voorstelling die draait om muziek en verlucht wordt met enkele vermakelijke en soms wat minder vermakelijke sketches.
Zu Hilfe, zu Hilfe, sonst bin ich verloren!
Vague modernism coupled with psychological groupthink and underpinned by shocking ignorance and a fierce desire to be part of an imaginary cultural elite.
An unprecedented low point was the unsanitary travesty “Der Freischütz,” performed in 2022 at The Dutch National Opera, prepared in the moldy cooking pot of greaseball and narcissist Kirill Serebrennikov, who seems destined to become house director at DNO.