"What does censorship reveal? It reveals fear." Julian Assange You can have any review automatically…
Opera houses like De Nederlandse Nationale Opera are not only guardians of culture, however dubiously that task may be interpreted, but they cannot shirk the social duty to give reviewers free rein.
“Al meer dan vijftien jaar standaardiseert het Regietheater de operapodia van de wereld. Het richt zich op een elitair, afgemat publiek van “fijnproevers”; het deconstrueert, maar bouwt er niets voor in de plaats.”
« Depuis plus de quinze ans, le Regietheater uniformise les scènes lyriques du monde entier. Il s’adresse à un public de connaisseurs, élitiste et blasé ; il déconstruit, mais ne reconstruit rien à la place. »
13 scènes, het is wat veel, en onvermijdelijk maakt het ene tafereel meer indruk dan het andere. Zoals gezegd, we springen van heden naar verleden en weer terug, het wordt wat onoverzichtelijk allemaal, maar eigenlijk nooit eentonig. Daarvoor is de regie te inventief.
13 scènes, het is wat veel, en onvermijdelijk maakt het ene tafereel meer indruk dan het andere. Zoals gezegd, we springen van heden naar verleden en weer terug, het wordt wat onoverzichtelijk allemaal, maar eigenlijk nooit eentonig. Daarvoor is de regie te inventief.
De oorspronkelijke historische of culturele achtergrond, waar velen in geïnteresseerd zijn (opera is een episodische kunstvorm), wordt uitgewist. De authenticiteit en emotionele impact van het origineel verdwijnt in de versnipperaar; het publiek moet een “uitdaging” aangaan om zich te verbinden met de bedoelde boodschap van de regisseur, niet van de componist en librettist.
Er was een comité van verontruste burgers met het hart op de juiste plaats, dat met een spandoek “Heesters Raus” zwaaide. De taal van de slogan leek ons echter niet geheel te rijmen met de inhoud. Als het gevaar Heesters Nederland zou moeten verlaten, waarom dan deze hartenkreet neergepend in het Duits?
Accueil, placement, confort, respect strict de l’horaire, du timing du récital confirment l’exigence et la qualité du Festival de Peralada. Il réduit sa voilure pour raisons techniques – le grand théâtre en plein air, en pleine réfection, ne sera prêt qu’en 2025 au mieux, riche de 1250 places – Mais il ne réduit en rien la qualité de sa programmation. Le récital de ce soir, malgré nos passagères réticences, le démontre brillamment.
Venendo ora alla regia, dobbiamo anzitutto osservare come questa produzione in realtà sia la ripresa di un’edizione del 2018 ad opera dello stesso regista Michele Mariani, il quale si prende la libertà (o per meglio dire l’arbitrio) di trasporre la vicenda negli anni ’50 del XX secolo. Il richiamo esplicito è al cinema di Federico Fellini, in particolare a titoli come “La dolce vita”.