LA TRAVIATA
Luik
De Dirigent. Normaliter het sluitstuk van een recensie, maar in dit geval alle reden om met haar te beginnen. Want zelden hebben wij een Verdi-opera zo fijn horen dirigeren als door Speranza Scappucci. Zij ademt Verdi. Verdi zit in haar vezels en Verdi zit haar in het bloed. Het was vanaf de eerste tot de laatste noot een groot genoegen haar met La Traviata aan de gang te zien. Waar wij bij menig andere dirigent vaak dachten “waarom nou zo”, was de interpretatie van Scappucci een feest der herkenning voor de frase “ja, zó moet dat!” Tot in detail, of het nu om de tempi, de ritmiek of de dynamiek ging. Alleen al de ouverture was een meesterwerk op zich, waarin de bekende valkuilen van tempo en volume niet alleen werden vermeden maar tevens getransformeerd werden tot miniaturen van pure italianità.
You can have any review automatically translated. Click the Google Translate button (“Vertalen”), which can be found at the top right of the page. In the Contact Page, the button is in the right column. Select your language at the upper left.
Violetta Valery : Patrizia CIOFI; Alfredo Germont : Dmitry KORCHAK; Giorgio Germont : Giovanni MEONI; Flora Bervoix : Caroline de MAHIEU; Gastone de Letorières : Pierre DERHET; Barone Douphol : Roger JOAKIM; Marchese d’Obigny : Samuel NAMOTTE; Annina : Julie BAILLY; Dottore Grenvil : Alexei GORBATCHEV; Giuseppe : Marcel ARPOTS; Il commissionario : Marc TISSONS; Il Servo : Bernard Aty MONGA NGOY; Orchestre et Chœurs de l’Opéra Royal de Wallonie – Liège; Direction musicale : Speranza SCAPPUCCI; Mise en espace : Gianni SANTUCCI.
Muziek: *4,5* Regie: *5*
La Traviata in Luik. Traviatissima!
De diep betreurde Stefano Mazzonis di Pralafera, die 8 februari jl. overleed, regisseerde in 2009 een nieuwe productie van La Traviata. Regisseur Gianni Santucci maakte er nu, met duidelijke eerbied voor de regie van Stefano Mazzonis di Pralafera, samen met cast en orkest een schitterende coronaproof voorstelling (stream) van. Orkest op het podium, het prachtig uitgelichte schouwspel in de zaal, fraaie kostuums. Geen rare fratsen, maar pure “ouderwetse” operakwaliteit. Zonder quatsch over al dan niet “woke”, zonder inleidend gedicht door een Spoken Word Artist, zonder tenenkrommende digitale “discussies” met het thuis voor de computer zittende publiek. Gewoon (maar helaas niet meer zo gewoon): Verdi. Geen “traditionele voorstelling”, want dat is een misleidende term voor en van Mensen van Nu en hun egomane opiniemakers, maar eenvoudigweg een Traviata van Verdi. En een uitzonderlijk goede ook.
De vraag of Violetta een signature role van Patrizia Ciofi is, is net zoiets als de vraag opwerpen of Joop Doderer wel eens de rol van Swiebertje heeft gespeeld. Ciofi is inmiddels de 50 al ruim gepasseerd en de coloraturen in de eerste acte tingeltangelden niet meer zo kwinkelerend als voorheen… maar: zij is bij wijze van spreken meer Violetta -in woord, gebaar, stemgebruik, inleving- dan Violetta zelf. Een groot genoegen, haast nostalgisch. “Haar” Alfredo werd vertolkt door Dmitry Korchak, twee jaar geleden nog te beluisteren in Semiramide in het Amsterdamse Concertgebouw. Hij is een recht-toe recht-aan tenor, en zulks in de beste zin van het woord, d.w.z. geen geschmier en hypersentimentaliteit, maar prachtige gedifferentieerd en oprecht ontroerend.
Paradoxaal was het dan wel weer dat wij zijn eerste noten van “Un di felice” wat klaagzangerig vonden, maar dat was dan ook het enige vlekje waarvan dankzij een snufje Vanish Oxy Action elk spoor compleet verdwenen was. Een absoluut hoogtepunt was zijn “Dei miei bollenti spiriti”, zo schitterend en welbegrepen gezongen. Wij gebruiken hier het woord “welbegrepen”, terugdenkend aan de schabouwelijke productie van Willy Decker waarin de aria “Dei miei bollenti spiriti” met totaal wanbegrip tegemoet getreden werd. U weet wel, de Traviata met De Klok, opdat wij, eenvoudigen van geest, weten dat De Tijd Meedogenloos Verstrijkt. Tijdens zijn aria “Dei mei bollenti spiriti” is Alfredo alleen; de aria heeft tegelijkertijd een zowel uitbundig als introspectief karakter en gaat over het nieuwe leven dat hij met zijn geliefde Violetta tegemoet gaat én over het oude leven dat beiden achter zich laten. In de Decker-productie buitelen Violetta en Alfreda op de bank over elkaar heen. Dom en ergerlijk.
Maar laten wij ons humeur niet bederven en teruggaan naar de Traviata van Luik. Pa Germont hebben we nog niet gehad; deze rol werd adequaat vertolkt door Giovanni Meoni, hij had wat meer onderhuidse beweegredenen (welke die ook zijn) mogen suggereren. Wel goed gezongen, maar een tikkeltje vlak.
En dan waren er natuurlijk nog tophits, zoals “Addio del passato” (slikken) en “Parigi o cara” (nog meer slikken) en Violetta’s final words (drankfles op tafel). Alles even voortreffelijk.
De overige rollen en het koor completeerden een van de fijnste opera-ervaringen die de laatste jaren ons teer gestel op de proef stelden. Ons advies: sla de Vriendenloterij een keer over en koop, tenzij u meer gesteld bent op Spoken Word Artists, voor 8 euro een paar uur puur operagenot. Beschikbaar tot 18 april!
Deze Traviata is een waar eerbetoon aan Verdi en aan Stefano Mazzonis di Pralafera.
Olivier Keegel
PS Tot 15 maart jl. konden kandidaten voor de vrijgekomen positie van intendant zich bij de Opera van Luik melden. Er werden 40 sollicitaties ontvangen. De Raad van Bestuur zal de beslissing nemen.
