IL SIGNOR BRUSCHINO. – Onze ervaring met Il signor Bruschino, gestreamd als onderdeel van De Maandagvoorstellingen van de Beierse Staatsopera, was enigszins ambivalent. Het ongeveer 75 minuten durende buffowerk in één akte ging in 1813 in Venetië in première en voldeed formeel aan de toenmalige plaatselijke gebruiken wat betreft lengte, uitbundige ensembles en het ontbreken van een koor.
You can have any review automatically translated. Click the Google Translate button (“Vertalen”), which can be found at the top right of the page. In the Contact Page, the button is in the right column. Select your language at the upper left.
Gaudenzio: Misha Kiria
Sofia: Emily Pogorelc
Bruschino; padre: Paolo Bordogna
Bruschino, figlio: Andres Agudelo
Florville: Josh Lovell
Un delegato di Polizia: Andrew Hamilton
Filiberto: Edwin Crossley-Mercer
Marianna: Eliza Boom
Bayerisches Staatsorchester
Musikalische Leitung: Antonino Fogliani
Regie: Marcus H. Rosenmüller
Muziek: *5*
Regie: *2*
Bij uitstek geschikt voor een coronapandemie, zou men denken. De Beierse Staatsopera had de opera aangekondigd als een “geestig toneelstuk over de creatieve omgang met de werkelijkheid en de zoektocht van jonge mensen naar hun plaats in de wereld”, adequaat verwijzend naar de wortels in de Commedia dell’arte. Het publiek kreeg een semi-geënsceneerde voorstelling, die pretendeerde de kunstvormen film en opera te combineren.
Regisseur Marcus H. Rosenmüller transponeerde het werk naar de sfeer van een zwart-wit film. Op het toneel, dat door Christian Blank met weinig rekwisieten was ingericht, stonden behalve een scherm en het orkest slechts enkele rekwisieten. De kostuums van Claudia Gall waren aanvankelijk modern, maar in de loop van de avond kleedden de solisten zich steeds meer in de traditie van de Commedia dell’arte, zodat er ondanks de veel te donkere belichting uiteindelijk toch sfeer ontstond.
Het regieteam slaagde er wonderwel in om het ingewikkelde web van relaties in deze verrukkelijke opera overtuigend te presenteren. Dat de enscenering enigszins naar de achtergrond verdween, was vooral te danken aan de geweldige topzangers.
Rossini-specialist
Paolo Bordogna vertolkte de titelrol en is een bewezen Rossini-specialist, wiens vocale en komische inbreng van grote klasse getuigde. Andres Agudelo als Bruschino-Figlio beschikt over een soepele Rossini-tenor, terwijl Emily Pogerelc schitterde met een klokjesklingelende sopraan. Uitstekend was ook Josh Lovell als Florvill, terwijl Misha Kiria voor veel hilariteit zorgde als de knoestige Gaudenzio. Eliza Boom (Ninetta), Edwin Crossley-Mercer (Filiberto) en Andrew Hamilton (Politieagent) completeerden het ensemble op een zeer hoog niveau. Dirigent Antonino Fogliani bracht met het Beierse Staatsorkest in minimale bezetting veel precisie en geestigheid in de voorstelling.
Ook de grillige ouverture, waarin de strijkers meerdere malen met hun strijkstok op de muziekstandaards moeten tikken, zorgde voor grote hilariteit. Al met al was het een mooie gelegenheid om deze helaas ten onrechte uit de mode geraakte Rossini-opera ook eens buiten Italië te kunnen bewonderen.
Marco Ziegler
We komen graag in contact met onze lezers.
Schrijf een commentaar onder dit artikel en/of beoordeel het artikel met 1 tot 5 sterren.
(Naar beneden scrollen.)
