Le Roi d’Ys. De solisten, het fraaie ca. 50 leden tellende, maar als 100 leden klinkende Hongaars Nationaal Koor en het puike Hongaars Nationaal Filharmonisch Orkest onder leiding van György Vashegyi trakteerden ons op 3 februari op een juweeltje: een weinig bekende, kleurrijk georkestreerde Frans-romantische opera die beslist de moeite waard is.
Parelvissers. Bizet werd geplaagd door een artistiek geweten, hij schaamde zich voor het charmante in zijn muziek in plaats van het grootse. Hij legde een tanende interesse voor het drama aan de dag.
Regisseur Kosky trakteerde ons op onbegrijpelijke dwaasheden die in de door DNO goedgekeurde pers en media wel van harte toegejuicht zullen worden. Het is een vrij vaak voorkomende afwijking bij boldoenerige regisseurs: barokopera’s die in het geheel niet komisch zijn, worden opgeleukt met handgrepen die zijn ontleend aan Het Theater van de Lach.
Zauberflöte and Zauberflötitis – A breakthrough in the fight against Zauberflötitis came with the discovery of Beer and Very Old Gin as powerful anti-Zauberflötitis remedies.
Joseph Joachim Raff. Het muzikale buitenbeentje: over de onderschatte genialiteit van Joseph Joachim Raff.
Deze tweede akte bevat het adembenemende, magnifieke “Selig sind, die Verfolgung leiden um der Gerechtigkeit willen”, gezongen door Mathias en een kinderkoor. Martha heeft zich intussen haast onopgemerkt van het leven beroofd, Johannes is op Dick Grijpink-achtige wijze rijk geworden en woont in Wenen en lijdt nu aan de vliegende tering. Tja, ‘Ik zal in toorn en in grimmigheid wrake doen aan de heidenen, die niet horen’ zegt Micha 5:14. Dertig jaar na de heftige gebeurtenissen in 1820 ontmoeten de broers elkaar weer. Mathias vergeeft Johannes, die zo in vrede kan sterven. Een hele opluchting.
Le Grand Macabre speelt zich af in het fictieve Breughelland, een nachtmerrieachtige wereld vol groteske personages en bizarre situaties. Qua onzinnigheid bevat het libretto een collage van absurde en onzinnige teksten, die de allergrootste in dit genre, Sjef van Oekel (i.e. Wim T. Schippers), dicht benaderen.
Innocence speelt in Finland, zoals Bleu in Amerika speelde, hetgeen toch enigszins op gespannen voet staat dat met een van mantra’s van het urgente, desoriënterende Muziektheater: de aansluiting bij de leefwereld van het publiek. Het is al maanden geleden dat er een Surinaamse politieagent door een andere Surinaamse politieagent op de Lindengracht werd doodgeschoten, en Kareltje, zoon van Vieze Karel uit de Lindenstraat, maakte met de van zijn vader geleende Glock 19 (een schoonheid van een wapen) niet meer dan 4-5 slachtoffers.
13 scènes, het is wat veel, en onvermijdelijk maakt het ene tafereel meer indruk dan het andere. Zoals gezegd, we springen van heden naar verleden en weer terug, het wordt wat onoverzichtelijk allemaal, maar eigenlijk nooit eentonig. Daarvoor is de regie te inventief.









