Wo menschliche Gemeinheit, stier wie die Meduse, einem entgegengrinst. Fort, was haben wir hier verloren?
Een van de überromantische zinnen van “der Komponist” in de opera Ariadne auf Naxos van Richard Strauss. Ooit zong ik die rol, waarvoor gerepeteerd werd in het Hongaarse Szeged. We zouden met de bijna geheel Nederlandse cast (daar hoef je tegenwoordig niet meer om te komen) uiteindelijk met de productie door heel Nederland gaan toeren. We repeteerden in de opera van Szeged omdat hun orkest ons zou begeleiden. Vlogen wij luxedieren a.k.a. solisten naar Szeged, later zou ons orkest met de bus vanuit Szeged naar Nederland hobbelen.
Hoe dan ook, de superlieve en ook prachtig spelende orkestmusici keken er zeer naar uit. Er vloog nog meer in de eerste repetitieweek , en wel op 11 september………… de dag dat Medusa de wereld inderdaad tegemoet grijnsde en twee vliegtuigen de World Trade Centre twin towers in New York doorboorden. Onze repetitie werd door regisseur Jan Bouws stil gelegd, en ontzet gingen wij op mijn hotelkamer met een aantal naar de tv kijken naar de ongelofelijke beelden die steeds weer herhaald werden. Ik had de grootste kamer met de grootste tv en ook een hele grote koelkast gevuld met uiteraard witte wijn.
We waren bang en ontzet, we wilden samen zijn en hokten op de twee bedden en de krakende antieke parketvloer en dronken wijn. De rol van Komponist was dubbel bezet en de andere Komponist was Caroline Masur (de dochter van), wier beroemde vader in New York vlakbij de twin towers woonde. Zij kon hem niet bereiken, dus dat was extra spannend en reden temeer om troost bij elkaar te zoeken. Niemand van ons deed een oog dicht, ik belde mijn ouders en vriend L. en wilde eigenlijk fort….. terug naar huis, want…. was haben wir hier verloren?
De volgende dag hoorden we dat alles goed was met de pa van Caroline en gingen de repetities natuurlijk gewoon door. Caroline en ik, de twee Komponisten, we kwamen nader tot elkaar en ontdekten dat we in die enorm lastige partij dezelfde stemtechnische struikelblokken hadden. We besloten samen op de vrije zondag te studeren en eraan te werken met de dirigent. Extra coaching, met de maestro, als collega’s en vriendinnen en geen rivalen!
De Komponist zingt dan wel: Ariadne auf Naxos, Herr. Sie ist das Sinnbild der menschlichen Einsamkeit. Maar wij belichaamden de wederom poëtische tekst van de rol die we beiden voor het eerst, als debuut, zouden gaan zingen:
Mut ist in mir, Mut Freund!
Die Welt ist lieblich
Und nicht fürchterlich dem Mutigen.
Was ist denn Musik?
Musik ist eine heilige Kunst
. . . ben diep onder de indruk . . . vooral van de woorden waarmee je dit deel afsloot . . .
Weer van genoten !
En wederom een heerlijke column, bedankt Corinne
prachtig kijkje achter de schermen. mooi beschreven. mijn beoordeling ging verkeerd, het zijn 5 sterren (en geen 3, ik drukte te snel en kan het niet meer corrigeren)