CORINNE’S COLUMN #8

Mir ist manches schon passiert, aber so etwas nocht nicht……………

De vertwijfelde uitroep van Oberst Ollendorf in de operette Der Bettelstudent van Carl Millöcker. Net zo ontzet riep mijn moeder uit: “Ik ga niet meer met die man in een auto, ik kon bijna niet schakelen want zijn knie zat de hele tijd tegen mijn knie en de pook aan. Ik word hartstikke zenuwachtig van die man.” Wat was er gebeurd? Ik studeerde als eerstejaars aan het conservatorium Maastricht en als conskoor werkten wij mee met de LSO-productie Der Bettelstudent. De repetities waren in Sittard en aangezien ik nog geen rijbewijs had (ondanks inmiddels 40 rijlessen ) bracht ma Lenie mij en haalde me ook weer op.

So far so good, totdat de dirigent, voor wie alle conservatoriumgrietjes, behalve ik, in katzwijm vielen, in de wandelgangen van de schouwburg bekend maakte dat zijn Honda Prelude een probleempje had en gerepareerd moest worden en “wie er van ons toevallig in Kerkrade woonde”. En of hij dan misschien mee kon rijden. Hij logeerde namelijk in Hotel Herpers op de markt te K. Wie was die dirigent, toen nog Kapellmeister in Wiesbaden? Donald Runnicles. Inmiddels een gerenommeerde, zeer bekende star conductor. Er viel een stilte, de adem werd ingehouden, iemand piepte… “ik woon er dichtbij”. Maar ik BULDERDE: “Jaaaa, IK, ich wohne in Kerkrade und Sie können mit uns mit fahren.”

Er zijn van die momenten in je oostelijke-mijnstreekleventje waarop het zich wel loont om daarvandaan te komen. Onze grimeur en gilnichtkapper Nico Kraft fleemde zelfs: “Kind, wat een buitenkansje zeg. Ik wil er alles over horen.”

Ik hielp Nico met het plamuren van alle koordames met pancake omdat zijn assistente ziek was. Ook weer zelf aangeboden, wat was ik in die tijd toch ontzettend sociaal en dienstbaar. Dus Donald ging meerijden met ons en ik zat op de achterbank en zag het gebeuren. Maestro (toen nog niet echt maestro) vond mijn moeder leuk en ik snapte er geen bal van. Ik deed er dan ook kond van bij mijn medestudentjes met de woorden: “Jullie kunnen allemaal wel inpakken met de zomerstof, hij keurde mij geen blik waardig en ik moest op de achterbank van de auto zitten. Hij valt op mijn moeder die mollig, lelijk en oud is!” Kreten van afschuw, vooral van kapper Nico! Er zouden in onze gelederen geen Zarte Bande geknüpft  worden, dat was wel duidelijk.

Jaren later deed ik een auditie in London voor Donald Runnicles, voor een van de Walküres in de gelijknamige Wagneropera. In Covent Garden. Vriend L was ook mee en zei: “Ga je hem vertellen dat hij ooit met jou en je moeder meereed naar de schouwburg in Sittard?” Toen ik klaar was met het zingen van mijn twee aria’s, stapte ik naar de tafel waar dan de auditiecommissie zat en gaf Runnicles een hand met de woorden: “Fahren Sie noch immer Honda Prelude?” En een zweem van een glimlach van herkenning gleed over zijn gezicht.
Met nog altijd die jaren-70 zeiksnor.