CORINNE’S COLUMN #6

Corinne Romijn

                                         “Wachet auf! Es nahet gen den Tag”

Nu ik dan mijn eerste operarolletje  als Lehrbube in the pocket had, pa bekomen was van de voor hem ongelofelijke constatering dat ik echt 5,500 gulden zou gaan verdienen in slechts 3 maanden tijd en DNO ook nog de reiskosten per trein zou gaan betalen,  ging’s auf nach  Amsterdam. Dit betekende dat ik elke ochtend om 5 uur opstond om de trein te nemen, die toen nog stipt op tijd     reed, om dan ‘s avonds doodmoe rond 22.00u in mijn Kerkraadse bed te rollen.

De muzikale repetities vonden plaats met koorleider Johannes Mikkelsen, een neurotische Deen met een geweldig gevoel voor humor en soms ook woede-uitbarstingen inclusief stampvoet-tantrums, maar die vonden plaats in het kantoortje van de geweldige koorinspecteur Joep Winters (van origine een Limburger uit Sittard, dus dat schiep een band).

Nadat ik na twee weken, en doodmoe, eens voorzichtigjes mijn treinkaartjes naar Joep bracht zodat ze “verzilverd” konden worden, was hij stomverbaasd: “Huh? Jij reist elke dag op en neer, hoe lang denk je dat vol te houden?” Ik liep inderdaad al op mijn tandvlees en Joep regelde dat ik tijdens de rest van de periode kon logeren bij  knotsgekke, flamboyante Joyce,  die ook Lehrbube was en tevens in het vaste koor zat. Ik hoefde alleen maar een kleine bijdrage te betalen voor de boodschappen, Joyce vond het als Bermudaanse heel gezellig om iemand in huis te hebben die ook zo nu en dan op haar kinderen kon passen; ze kookte geweldig, inclusief exotische lunchpakketten met boterhammen belegd met guacamole (ik had voordien nog nooit een avocado gegeten).

Der Tag nahete gen dus minder vroeg en na een aantal muzikale repetities begonnen de regierepetities, eerst in  de Cinetone Filmstudio’s en later dan in het magische Carré met op toneel echte bomen, gras en struiken en dus ook echte insekten. Het was immers summer in the city. De regisseur was Elijah Moshinsky, een aardige man die  lachte als een mekkerende geit, een lach die om de haverklap te horen was.

Met  dirigent Edo de Waart hadden we verder niet zo heel veel herum zu prügeln want hij had de handen vol aan de “echte” solisten en het orkest. Met onze bloemenkransjes, das Blumenkraenzlein aus Seiden fein, dansten we over over het toneel van Carré. Helaas wel in dikke badstoffen pofbroeken en dikke vilten legerjassen uit het jaar Pruis. Menig peentje werd gezweet, maar… álles voor die heil’ge deutsche Kunst van Wagners Meistersinger.