“Morgen ich leuchte in rosigen Schein”
In mijn derde en tevens laatste jaar op het conservatorium in Maastricht was er plots reuring in mijn zangklasje want er waren audities voor De Nederlandse Opera en wel voor de “Lehrbuben” in de Wagneropera Die Meistersinger von Nürnberg. Onze hoofdvakdocent vond het een goed idee dat ik ook maar zou gaan voorzingen zodat ik ervaring kon opdoen voor de nog vele audities die in de toekomst zouden volgen. Wederom was er geen enkele hoop op enig succes. Nee, het was een goede oefening om de senuwe onder controle te krijgen, maar eerlijk gezegd had ik die helemaal niet. Het is zoiets als niet kunnen zwemmen maar ook geen weet hebben over een eventuele verdrinkingsdood, zodat je onbekommerd in het diepe gedeelte van het zwembad springt. Op naar Amsterdam dus, toen nog geen lieve stad maar het Sodom en Gomorra van de lage landen. Ik mocht meerijden met een studiegenoot en we maakten er een gesellug dagje uit van. De studiegenoot en tevens chauffeur was Marcel en op de achterbank zat ik dus opgepropt met twee andere alt-mezzo’s die ook gingen voorzingen. Animositeit was er niet want zij beschouwden mij bij voorbaat kansloos en dat vond ik zelf eigenlijk ook, vooral omdat mijn voorzingaria’s “Chi vuol la Zingarella “ uit de Arie Antiche en de “Habanera” uit Carmen waren. Als eventuele derde had ik “Mon Coeur s’ouvre a ta voix“ uit Samson et Dalila nog achter de hand, maar alle drie kende ik niet uit mijn hoofd.
En dan stap je als minkukel dus de auditieruimte binnen en zit daar de toenmalige intendant en grootheid Hans de Roo en de toen al topdirigent Edo de Waart die de opera zou gaan dirigeren. Van beiden had ik nog nooit gehoord. Ik begon dus met mijn ariaatje uit Arie antiche en ik zong het van blad. Iemand zei : “Dank u wel ! Maar het is de bedoeling dat u de aria’s uit het hoofd zingt”. Edo zei: “Hohoho, wacht eens even, ik wil meer horen want ik vind dit wel echt een hele aparte stem en zeer geschikt voor Lehrbube, ook qua type trouwens, Wat heb je verder nog?” Ik zong Dalila en Edo was zeer enthousiast, maar zei ook dat deze aria misschien toch meer iets voor de toekomst was. Moedig keerden wij huiswaarts met geen enkele hoop of verwachting totdat 2 weken later een brief van De Nederlandse Operastichting in huize Romijn op de mat viel: het rolletje van Lehrbube was in the pocket! Wat in eerste instantie “Morgen Ich leuchte im rosigen Schein“ was werd…. “Morgenlich leuchtend in rosigen Schein“.
Wordt vervolg……….
Leuk verhaal en zo beeldend beschreven.
Mooi toepasselijk om als Lehrbube het vak van optreden te gaan leren!
Benieuwd naar het vervolg…senuwe? Wagnerindigestie?
Nee geen senuwe .
Maar een geweldige tijd die 3 maanden duurde waarbij we in eerste instantie muzikaal klaar gestoomd werden door de onnavolgbare Deense DNO koordirigent Johannes Mikkelsen en al dat ervoor zorgde dat ik van conservatorium wisselde . Van Maastricht naar het Sweelinck in Amsterdam. A brand new life 😉
Houd ons op de hoogte!
En wat schrijft ze dat weer heerlijk op, bedankt Corinne
wat een prachtig verhaal over een prachtige start!!