CORINNE’S COLUMN #22

Nach Walhall brechen wir auf…

 …en wel in Barcelona  aan het Liceu aan de Ramblas in het jaar des Heren 2003. Ik had het contract al 2 jaar op voorhand in the pocket want in de operawereld plannen de castingmannen en -vrouwen lang vooruit. Ik koesterde mijn contract als een pasgeboren baby en haalde het zo nu en dan uit mijn contractenmapje , omdat ik nog steeds niet kon geloven dat ik de rol van Grimgerde zou gaan vertolken in de regie van Harry Kupfer en maestro Bertrand de Billy als dirigent. A propos, over maestro  De Billy : Ik moest op de valreep nog voor hem voorzingen (ondanks al ondertekend contract), omdat ik de enige Walkuere was die hij niet kende dus vloog Corinne, op kosten van de opera, naar Genève, waar Betrand  Hoffmans Vertellingen dirigeerde. Zijn vrouw Heidi vertolkte er een van de hoofdrollen en ze zouden mij  komen ophalen met de auto vanaf de artiesteningang van de opera  en dan naar de repetitielocatie rijden; daar zou ik dan voor de maestro zingen (het ging vooral om het Duits had ik begrepen, want hij wilde geen Spaanse “slissss-mezzo”). Ik stond uiteraard stijf van de senuwe en Heidi had dat in de gaten; ze wilde mij op mijn gemak stellen door te vragen wat ik van Genève en die Schweiz in het algemeen vond. Mijn antwoord had niet catastrofaler kunnen zijn: “Genève ist wunderschön, nur schade dass die Schweizer so  langweilig sind.”

Ik noemde de Zwitsers dus saai… Heidi draaide zich om en zei: “Wij zijn ook Zwitsers.” Ik piepte: “Mag ik nu  toch nog voorzingen of kan ik beter meteen het vliegtuig terug nemen?”   Betrand barstte in lachen uit  terwijl hij mij aankeek via het achteruitkijkspiegeltje en zei: “Alles ok, je hebt gelijk, de meeste Zwitsers zijn heel saai.” Het werd een heel ontspannen auditie waarbij de maestro himself mij begeleidde op de vleugel. Met een gerust hart kon ik huiswaarts vliegen en een half jaar later begon het echte avontuur dan in Barça bij de opera Liceu. 2 maanden van zeer intensieve repetities waar dan de laatste 2 weken Harry Kupfer ook aanwezig  was om de regie puntjes op de i te zetten.

In de regies van Kupfer weet iedereen elke seconde waar hij of zij staat en moet gaan in combinatie met doorleefd method acting à la Stanislawsky (dit voor de kenners). Maar tijdens de generale stond Corinne a.k.a. Grimgerde niet op het juiste plekje en kwam ik in botsing met Wagner-reuzinnen en -legendes Deborah Polasky die Brunnhilde vertolkte en de geweldige Linda Watson als Sieglinde. Ze liepen me gewoon omver (en terecht) on their way out off stage. Twee dagen later was de première en kreeg ik van Linda een heel lief toi toi toi kaartje met een kwartssteen for good luck. Op het kaartje stond: “Dear Corinne, all the best for your premiere tonight ! I hope we will stay out of your way this time… 😊 Toi toi toi , Linda Watson.”

What a trip to Wallhalla it was, a little bumpy maar onvergetelijk.