Bron EenVandaag: Hij weet precies wat de beste manier is om mensen kennis te laten maken met opera. “Niet de ouderwetse vooroordelen benadrukken, maar mensen meenemen in een nieuw repertoire en met nieuwe muziek. Ik probeer het stoffige imago een beetje weg te nemen; geen bekering, wel betovering.”
“The dusty image of opera”, one hears this term frequently. Not infrequently by “Todays’ People”, who assume a common cultural frame of reference for their fellow “Todays’ People”, while both the cultural frame of reference and its commonality are often an illusion. What the “dusty image” exactly is, never becomes clear. Is it a supposedly overacting Richard Tucker in Pagliacci? Is it the scenery of Zeffirelli? Is it a festively dressed audience instead of a “new audience” dressed in Nike and Adidas rags? And is the solution to this undefined dusty image offered by “opera sing alongs” (I experienced it once, in a nightmare) and by voices amplified by microphone? Or does the solution lie in raping the libretto?
“Het stoffig imago van opera”, men hoort de term vaker vallen. Niet zelden door Mensen van Nu, die bij hun Medemensen van Nu een gemeenschappelijk cultureel referentiekader veronderstellen, terwijl zowel het culturele referentiekader als de gemeenschappelijkheid ervan een illusie is. Wát het “stoffige imago” nu precies is, dat wordt nooit duidelijk. Is het een vermeend overacterende Richard Tucker in Pagliacci? Zijn het de decors van Zeffirelli? Is het een feestelijk gekleed publiek in plaats van in Nike en Adidas lompen gehuld “nieuw publiek”? En wordt dan de oplossing voor dit niet-gedefinieerde stoffige imago geboden door “opera sing alongs” (één keer meegemaakt, in een nachtmerrie) en door met microfoon versterkte stemmen? Of ligt de oplossing in het verkrachten van het libretto, al dan niet tussen de koeien?
