CORINNE’S COLUMN #7

O Lene! Lene!
O Magdaleeeeeeeeeeeeene…

Lehrbube David voor zijn geliefde Magdalene. Ja, we blijven nog even hangen in  Wagners Meistersinger von Nuernberg maar dit keer bij de Volksoper in Wien, Wien nur du allein…

De Magdalene in de productie bij de Weense Volksoper was ziek geworden en wel vlak voor de laatste voorstelling. Mijn agente belde me laat op de avond met het voor mij heuglijke nieuws, dat als ik wilde (en wie wil dat nou niet?) kon einspringen ofwel invallen, omdat ik drie jaar eerder de rol had gezongen in precies dezelfde enscenering. Het werd meer dan uitstekend betaald, plus vliegtickets en twee hotel-overnachtingen en het zou mijn cv uiteraard enorm verrijken. Dus ik zei ja.

Dat betekende dat ik de volgende ochtend al naar Wenen zou vliegen en vroeg en fris uit de veren moest. Ik diepte mijn klavieruittreksel op uit de boekenkast om te zien hoeveel Magdalene er na drie jaar was blijven hangen. Dat viel heel erg tegen en ik dacht wat elke zanger zonder absoluut fotografisch geheugen denkt “mijn lieve hemel, heb ik dit ooit uit het hoofd en op toneel gezongen?” Ik besloot dan ook koortsachtig te gaan studeren en viel rond drie uur ‘s nachts uitgeput op bed maar de slaap kon ik toch niet vatten.

Met stress en slaapwallen onder de ogen kwam ik de volgende dag aan bij de artiesteningang van de beroemde Weense Volksoper en ik werd meteen naar de kostuumafdeling en kap en grime afdeling gesleurd. Daarna wachtte een regieassistent me op en gingen we samen naar een repetitieruimte. Vergelijkbaar met Sixtus Beckmesser die vanachter het Meistersing-beoordelingsscherm zingt : “(…) und  verrichtet er still sein strenges Werk”. We werkten niet eens met een pianist maar gelukkig met een cd zodat ik sommige geheugenhiaten kon opvullen met playback a.k.a de goudvismethode: blub, blub, blub ….

Maar `s avonds brak het uur der waarheid aan, namelijk een repetitie met de Maestro en een pianist. Gelukkig had ik een riante Mittagspause waarin ik nogal autistisch steeds maar mijn tekst en muziek zachtjes voor mijzelve zong en mummelde in mijn hotelkamer op een steenworp afstand van de opera. Dat resulteerde erin dat ik ‘s avonds nog maar een paar keren even een black-outje had en de zeer aimabele en vaderlijk aandoende dirigent stelde me gerust met de woorden “Das kommt alles gut Frau Romain, Sie haben die Partie ja schon drei Jahren nicht mehr gesungen, also gestatte ich Ihnen drei Fehler”. Hij lachte er schalks bij en ik voelde me voor het eerst sinds het bewuste invaltelefoontje weer een beetje gerust. Maar ik nam me voor geen enkele Meistersingfehler meer te maken.

De volgende dag liep ik prevelend en nerveus een beetje door het buurtje rond de opera. Al mijn collega’s kwamen mij ‘s avonds vlak voor de voorstelling heel veel succes wensen en de Maestro knipoogde wederom: „Toi, toi, toi, drei Fehler sind erlaubt.”

En dan stap je voor het eerst het toneel op van een operahuis waar je nog nooit gezongen hebt met een orkest in de bak waar je niet mee gerepeteerd hebt. En dan krijg je na afloop een staande ovatie van het publiek! En dans je intens gelukkig naar je hotelkamer met een flesje wijn van de avondwinkel om het te vieren.