CORINNE’S COLUMN #19

Ah ! je ris de me voir si belle en ce miroir…

Dit kwettert Marguerite, het vriendinnetje van Faust, terwijl ze zichzelf in de spiegel bewondert.  Ook wel gekend als de juwelenaria in de opera Faust van Gounod. Ook als operazanger zit je de helft van je carrière in de stoel van de edelkapper, bij de kap & grime-afdeling; of je eigen grimeuse komt naar jouw kleedkamer. Vooral wanneer regisseurs zoals Robert Carsen de scepter zwaaien en eisen dat de hele cast het moet zien te redden met het eigen haar. Pruiken ten strengste verboden. Voor iemand zoals ik, met sluik, dun melkboerenhondenhaar, betekende dat dus 2 uur voor de voorstelling bij je grimeuse verschijnen met vers gewassen haar waar dan eerst grote rollers in gedraaid werden.

Er moest voor een kapsel volume gecreëerd worden, bijvoorbeeld de Grace Kelly Rol. En terwijl de joekels van krulspelden hun strakke, pijnlijke werk deden, begon alvast het schminken, waarbij ik steeds een geweldige metamorfose onderging. Vooral bij mijn grimeuse Nadja van de Vlaamse Opera was dat telkens weer een feest.

Omdat ik bij elke productie Nadja “had”, bouwden we in al die jaren een vriendinnenband op. Ik vertelde over mijn vele avonturen met de zoveelste nieuwe vriend en meestal ging het over het mislukken van een relatie omdat er weer een nieuwe lover ten tonele was verschenen. Kortom, ik lulde, Nadja krulde. We luisterden, we lachten samen en Nadja gaf mij wijze adviezen. En wanneer je dan als een vamp met de smokey eyes (de favoriet van zowel Nadja als mij) er waanzinnig goed uitzag, gingen de rollers eruit en begon de volgende kwelling: het touperen. Er werd bijna een hele bus haarlak gebruikt om het prachtige kapsel te fixeren. Je kon bij wijze van spreken een week lang met zo’n kapsel slapen en rollebollen, de volgende dag zat het nog steeds perfect. Tijdens de pre-generale en de generale repetitie zitten de grimeurs en grimeuses dan in de zaal om te kijken hoe hun solist er onder de toneellampen uitziet en of er nog iets te verbeteren valt.

Het houdt dus niet op en ze krijgen ook “notes” van de regisseur als iets hem niet zint. En toen was er die keer dat ik Kate Pinkerton zong in Butterfly en Robert Carsen eiste dat mijn haar platinablond geverfd zou worden en er de zoveelste Grace Kelly Rol van gemaakt moest worden. Nadja dacht er anders over en toverde de achterkant van mijn hoofd om in een barokke krullenpartij. Maar u raadt het al, er moest uiteraard een hoed op dat prachtige kapsel van Kate Pinkerton. Uren krul-, toupeer- en stylingwerk voor niks.

Omdat ik het sneu vond, ging ik naar Robert en zei: It’s such a pity that no one can see my fantastic hairdo from the back, all those curls for nothing because of this hat I have to wear. Robert sloot een compromis (iets wat zelden voorkwam) en zei: Ok, then come on  more downstage darling (waarbij het woord darling snerpend en vals klonk zoals ik dat bij hem wel gewend was) and turn around, show us  your back so  the world can see those curls.

Ah, je ris de me voir si belle en ce miroir… et sur scène !