CORINNE’S COLUMN #16

Hals- und Beinbruch

De Duitse variant voor toi, toi, toi, de woorden waarmee men elkaar succes wenst voor een operavoorstelling waarin van alles mis kan gaan. Zelfs in de meest geavanceerde operahuizen met toneelmeesters die via de backstage monitor kijken om te zien of alles wel op rolletjes loopt on stage, gebeuren er soms rampzalige dingen.

Zoals die keer dat tenor Howard Haskin gewoon van het toneel de orkestbak in liep. Hij speelde en zong de Idiot in de hedendaagse opera Life with an idiot van Schnittke. Omdat hij een masker op had, zag hij bijna niks en het ene moment was Howard er nog en het andere moment, ploep, was hij van het toneelverdwenen; “gelukkig” landde hij op een contrabas. De bas was aan gruzelementen maar brak de val en Howard kwam ervan af met een gebroken been, en gelukkig niet met een gebroken nek. Sindsdien hangt er een vangnet boven de orkestbak van het Muziektheater.

Sopraan  Susan Chilcott, die de Katja zong in de fantastische productie van Willy Decker met Edo de Waart op de bok, moest het eind van de opera zelfmoord plegen door in de Wolga te springen. Het toneel ging aan de achterkant een meter of twee omhoog en van daar zou ze dan de diepte van het achtertoneel inspringen, op een enorm luchtkussen met techniekmensen die haar ook zouden opvangen. Het ging steeds goed, maar tijdens de voorlaatste voorstelling kwam Susan toch verkeerd terecht en scheurde ze haar enkelbanden aan flarden. Toch sprong ze, stijf ingetaped, de volgende voorstelling weer vanaf een minder hoog getakeld achtertoneel, overigens net zoals Howard Haskin de laatste voorstelling vanuit een rolstoel zijn rol als Idiot fenomenaal vertolkte. Ware operahelden, allebei !

En dan is er nog mijn eigen, minder spectaculaire enkelverhaal. Ik zong de Page in Salome in de Vlaamse Opera in Gent en het was wederom een Willy Decker enscenering met de grijze trappen die zijn producties zo kenmerken. Ik had gelukkig mijn zinnen al gezongen maar krrrrak zei mijn enkel, dus dook ik de kerker van Jochanaan in waar de toneelmeester ervoor zorgde dat de boel vliegensvlug ingetaped werd. Hij zei nog: “Corientje als ge nie kunt dan ga maar niet meer het toneel op, want ge hoeft niks meer te zingen, alleen maar nog te acteren heee.” Ik koos ervoor om doorrrr te gaan maar rende iets minder snel trap op en trap af met in het achterhoofd ook de première-receptie na afloop, met champagne en haute-cuisine hapjes à volonté. Mijn vriend was voor deze Salome ook speciaal uit Parijs gekomen dus opgeven was geen  optie. Ik trok ook gewoon mijn hoge nieuwe satijnen pumps met strassgespen aan. Wie mooi wil zijn moet enkelpijn lijden.

Ik denk nog vaak terug aan deze fantastische, lichtvoetige operatijden.