Frau Varvara
Louwrens Langevoort, in 1994 de nieuwe intendant van de Reisopera, hield zijn belofte. Ik kreeg inderdaad niet meer zoveel geld voor een klein k*t-rolletje maar hetzelfde bedrag als voor grotere rollen. Één daarvan was de rol van Varvara in de opera Katja Kabanova van Janáček. Mijn tegenspeler was Marcel Reijans als Kudriasj en Miranda van Kralingen zong, met het haar bekende dramatisch talent, een voortreffelijke Katja. Regisseur was Erik Vos van Toneelgroep de Appel, wiens “partituur” eruit zag als het kleurboek van een kleuter, de man kon geen noot lezen en om professioneel en betrokken over te komen had hij elke rol voorzien van Neonstiftkleuren.
De maestro daarentegen was een echte vakman, de Kroaat Niksa Bareza. Een norse old-school oostblokdirigent met enorm veel kennis, zeer droge humor en een geweldige staat van dienst, o.a. bij de Staatsoper in Wenen.
De repetities waren meer coaching-sessies omdat Bareza elke rol van binnen en van buiten kende. Dat hielp dus geweldig voor mijn debuut als Varvara of zoals Bareza mij steeds noemde “Frau Varvara”. Op een goede dag sprak de maestro mij tijdens de pauze aan met de woorden: “Frau Varvara, es würde mich sehr freuen, um Ihnen Heute Abend einzuladen zum Essen. Es gibt da ein kleines nettes Schloss mit ein ausgezeichnetes Restaurant mit Michelin Stern. Werden Sie mich bitte begleiten? Sie sind intelligent, charmant und lustig.”
Ik zei JA en maakte daar bij mijn collega-zangers geen geheim van. De reacties waren unaniem: “Serieus?? Nou Corinne, dat wordt natuurlijk …… van dattem.” En er werden obscene gebaren gemaakt, er werd met ogen gerold en er werd geschaterd. Ook door mij, maar ergens wist ik dat Bareza geen hidden agenda had. Die avond kwam hij mij afhalen met zijn afgetrapte doch klassieke Mercedes Benz, die je niet meer zo vaak zag behalve in het voormalige oostblok en in het woonwagenkamp. Hij maakte een buiginkje terwijl hij mijn hand kuste en het bijrijdersportier voor mij opende. Het werd een avond met fantastisch eten, fenomenale wijnen en interessante gesprekken. Als afsluiting wandelden wij in de Franse Tuin van het kasteel en rookten we een sigaret. Daarna reed Niksa mij terug naar mijn adres in Enschede, opende wederom het portier voor me en kreeg ik nogmaals een handkus.
De volgende ochtend was er sprake van een kater maar… we hadden een repetitie om 10 uur. Het ging niet echt lekker met zingen en de legendarische woorden van de maestro waren: “Frau Varvara, Sie haben ja ein Tremolo in der Stimme, wie kann dass sein?”
Er werd her en der besmuikt gegrinnikt en niet veel later kwam ik ook Louwrens in de wandelgangen tegen, en hij riep al van verre: “Frau Varvara, Sie haben ja ein Tremolo in der Stimme, wie kann dass sein?” We moesten er allebei hartelijk om lachen. De opera-tamtam had zijn werk gedaan.
En ik bleef nog lang Frau Varvara…
Geweldig!!! Een goede vriendin van mij heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt met een echt wereld beroemd acteur ….keurige avond geweest!! Ook hilarisch… en geen rare fratsen!!
Haha! L’chaim!
Lekker smeuig verhaal, zonder happy ending (of juist wél?…)
fantastisch verhaal. leuk inkijkje in deze bijzondere wereld.
Een heerlijk verhaal alweer, Corinne. Je hebt toch prachtige belevenissen meegemaakt…!