Dirigent David Svec had af en toe een voorliefde voor hoge decibellen maar hij leidde het geheel met liefde en gezonde energie zonder in platitudes te vervallen. Hij bracht een wervelende voorstelling waar het plezier in het muziek maken van iedereen afspatte.
Opera Gazet
De voorstelling die ik op 16 september j.l. heb bijgewoond in het prachtige neoklassieke Nationaal Theater was in alle opzichten een verademing als je dit vergelijkt met de (bijna) overal heersende ellende van de “herinterpretatie” door regisseurs.
“Al meer dan vijftien jaar standaardiseert het Regietheater de operapodia van de wereld. Het richt zich op een elitair, afgemat publiek van “fijnproevers”; het deconstrueert, maar bouwt er niets voor in de plaats.”
« Depuis plus de quinze ans, le Regietheater uniformise les scènes lyriques du monde entier. Il s’adresse à un public de connaisseurs, élitiste et blasé ; il déconstruit, mais ne reconstruit rien à la place. »
13 scènes, het is wat veel, en onvermijdelijk maakt het ene tafereel meer indruk dan het andere. Zoals gezegd, we springen van heden naar verleden en weer terug, het wordt wat onoverzichtelijk allemaal, maar eigenlijk nooit eentonig. Daarvoor is de regie te inventief.
13 scènes, het is wat veel, en onvermijdelijk maakt het ene tafereel meer indruk dan het andere. Zoals gezegd, we springen van heden naar verleden en weer terug, het wordt wat onoverzichtelijk allemaal, maar eigenlijk nooit eentonig. Daarvoor is de regie te inventief.
Suzanne Chaundy’s credit as director appeared to be nominal at best. Her “direction” meandered listlessly from perfunctory to non-existent, risibly boasting a seemingly inexhaustible supply of stone dead, egg-on-face navel-gazing during transitions from recitative to number, a veritable mountain of motiveless and uninformed to-ing & fro-ing from the principals, and chorus scenes presented in bland-and-deliver concert form rather than anything approaching an actual crowd scene. And this was on top of the gaping holes in rudimentary, entry level stagecraft — inconsistencies atop anachronisms atop hamfistedness. The evening emerged as a deeply frustrating exercise in the all-pervading “that’ll do”-ism that beleaguers opera production here and abroad, and which, sadly, seems to be Melbourne Opera’s signature style.IDOMENEO. Whether it was opening night enthusiasm, active sabotage, or Hume foolishly seeking to have her cake and eat it too, the behavioral and spatial credibility so clearly sought rapidly descended into laughably melodramatic indulgence.
De oorspronkelijke historische of culturele achtergrond, waar velen in geïnteresseerd zijn (opera is een episodische kunstvorm), wordt uitgewist. De authenticiteit en emotionele impact van het origineel verdwijnt in de versnipperaar; het publiek moet een “uitdaging” aangaan om zich te verbinden met de bedoelde boodschap van de regisseur, niet van de componist en librettist.
Killian’s playing was a solid and potent spine to the evening’s music-making, even if little thought was given to aural balance within the venue, with the proximity of piano and vocalist frequently drowning out the latter.
Die wohl stets der Inszenierung geltenden wenigen Buhrufe gingen im tosenden, rhythmischen Schlußapplaus mit unzähligen lauten Bravorufen und Füße stampfen unter. Es wurde zu einem dieser magischen Abende, welche man sich an den Bayreuther Festspielen erhofft.